Η εξέγερση του Δεκέμβρη. Ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην κανονικότητα και την εντροπία. Από τη μια πλευρά τα καταναλωτικά πρότυπα της καθημερινότητας, οι υπολογιστικές διαπροσωπικές σχέσεις, ο εκβιασμός και η αλλοτρίωση της δουλειάς, ο ρατσισμός, η κρατική καταστολή και οι δολοφονίες, οι νενέκοι, το άτυπο ιδιώνυμο, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, τα σχολεία - φυλακές, οι φυλακές - κολαστήρια. Από την άλλη, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, ο αγώνας για ανοιχτούς και ελεύθερους χώρους, η συντροφικότητα, το παιχνίδι, η ανακατάληψη των δρόμων, η απείθεια, ο έρωτας, το γέλιο, η θέληση για ζωή...
Πάνω στην κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ακροβατεί το έσχατο όπλο των εξουσιαστών - εκμεταλλευτών, το τελευταίο και ισχυρότερό τους επιχείρημα για την κονσερβοποίηση του μητροπολιτικού χωροχρόνου, ο Σχοινοβάτης που ονομάζεται Ολισμός. Κήρυκας της Συναίνεσης, της Ενσωμάτωσης, της Ησυχίας, της Τάξης και της Ασφάλειας, της οργουελικής κατάδειξης εχθρών του Πολιτεύματος και της Πατρίδας, αγγελιαφόρος της μιας (κυρίαρχης) Αλήθειας. Όλα αποτελέσματα της παραδοχής αξιωμάτων ολιστικής εμπνεύσεως: «υπάρχουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί αλλά αδιάφθορη Αστυνομία», «κάποιοι πολιτικοί κλέβουν αλλά η Δημοκρατία θριαμβεύει», «η συνολική οικονομική Πρόοδος απαιτεί ατομικές θυσίες» και, φυσικά, «η Εθνική Ενότητα υπεράνω όλων»...
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη και οι αιτίες τους - ή πιο σωστά, οι αφορμές τους - διέρρηξαν τους δεσμούς αυτών των ιδεολογημάτων με το ευρύ κοινωνικό σύνολο προσεγγίζοντας ρεαλιστικά την αντιφατικότητά τους δια μέσου της πρωτοφανούς μαζικότητας, της πολιτικής αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της έλλογης χρήσης αντιβίας και του σαμποτάζ στην εύρυθμη καταναλωτική αλυσίδα: οι μπάτσοι έχουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο, είναι οι πλατωνικοί φύλακες του status quo και αυτό ενίοτε οπλίζει τα δολοφονικά τους χέρια - αστυνομία με «Α» κεφαλαίο δεν υπάρχει ως κάτι ξεχωριστό παρά μόνο στο φαντασιακό ορισμένων. Η «Α»στυνομία είναι οι αστυνομικοί της.
Αν από την κοινοβουλευτική «Δ»ημοκρατία «αφαιρέσουμε» τα φυσικά υποκείμενα των τριών εξουσιών της, δεν παρατηρούμε κανένα πλεόνασμα. Η διαφθορά πολιτικών και δικαστών είναι η ίδια η χρεωκοπία της «Δ»ημοκρατίας.
Η «Ε»θνική «Σ»υνείδηση είναι μια έξη, μια δεύτερη φύση για τις δυτικές κοινωνίες. Αλλά δεν παύει να αποτελεί μια περίτεχνη ιστορική κατασκευή. Στην (αφηρημένη και πλατωνικά ιδεαλιστική) «Ε»θνική «Ε»νότητα της καταπίεσης, του ραγιαδισμού, της «ταπεινοφροσύνης», της ένοχης σιωπής και της εκμετάλλευσης αντιτάσσεται η (απτή) κοινωνική σύγκρουση που επιδιώκει να μεταστοιχειώσει την καθημερινότητα με όρους αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Καθήκον του ανταγωνιστικού κινήματος είναι να καταστήσει την ανωτέρω διάρρηξη και απομυθοποίηση ανεπανόρθωτες. Να συνεισφέρει δυναμικά στην απάλειψη των εξουσιαστικών προ(κατα)λήψεων που κατατρέχουν την κοινωνία με τρόπο τέτοιο που το ωστικό του κύμα θα αποβεί μοιραίο για τον Σχοινοβάτη. Είναι καιρός αυτή του η παράσταση να είναι και η τελευταία....
