28 Φεβ 2009

Ονειροπολήσεις ενός «Βλάσφημου» Περιπατητή...



Δύο μικρές αφηγήσεις, δύο φαινομενικότητες για το «ιερό» και το «βλάσφημο».
«Υπέρ του φιλοχρίστου ημών στρατού»... Λόγια που ακούγονται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, λόγια που προσπαθούν να εξωραΐσουν, να εξαγιάσουν την πιο φρικτή αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου εκφυλισμού. Στρατός, ο μηχανισμός που σκορπά το θάνατο, που αγνοεί κάθε έννοια οικουμενικότητας, που προτάσσει τα ιδανικά του ανταγωνισμού, του μίσους, του εθνικισμού, του ιστορικού ρεβανσισμού, μηχανισμός που τρέφεται παρασιτικά από το τσαλαπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, από την εκμηδένιση του ορθολογισμού. Μηχανισμός που, εν τέλει, προβαίνει στην ακύρωση της ανθρώπινης φύσης, που ευαγγελίζεται το παρά φύσιν...
Για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν θέλουν να το θυμούνται ή προτιμούν να το προσπερνούν, πάνω σε κάθε δολοφονικό πυροβόλο άρμα του ελληνικού στρατού δεσπόζει η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας (όπως στα πολεμικά πλοία η εικόνα του Αγ. Νικολάου και στα αντίστοιχα αεροσκάφη αυτή των Αγίων Ταξιαρχών). Η εικόνα μιας γυναίκας που αγωνιζόμενη για την αγάπη, την πίστη, την αλληλεγγύη, τη θυσία έφτασε στη θέωση. Η ελληνοχριστιανική κοινωνία, για να την «τιμήσει», την έθεσε επικεφαλής εκείνων των εφευρέσεων που αντιστρατεύονται όλα όσα εκείνη τήρησε με τη ζωή της και σφράγισε με το μαρτυρικό της θάνατο.
Πού καταλήγει μια φαινομενικά ευλαβική απόδοση τιμών όταν φωτίζεται από την ιστορική αλήθεια της συμπόρευσης εκκλησίας - κράτους; Όταν απεκδύεται των εξωραϊσμών και των φτηνών δικαιολογιών περί ιστορικής αναγκαιότητας και χρησιμότητας του στρατού; Όταν υπό το πρίσμα της νηφαλιότητας, της καθαρότητας, κάθε τί «φιλόχριστο» σε αυτόν τον μηχανισμό μετατρέπεται ευθύς σε «αντίχριστο»; Στη διαστρέβλωση, στη βλασφημία...
«Ούτε Θεός ούτε Αφέντης»... Σύνθημα που βγαίνει από τα χείλη εκείνων που μεγάλωσαν με την ιδέα ενός θεού τιμωρού, ενός θεού businessman, ενός θεού ρατσιστή, μικρόψυχου, εκδικητικού, ενός θεού που ευλογεί τα όπλα, τα σύνορα, την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τα αφεντικά. Εκείνων που γαλουχήθηκαν με την ιδέα ενός θεού - αφεντικού και τη μόνη παρηγοριά τη βρήκανε σε αφορισμούς νιτσεϊκής έμπνευσης: «Ο θεός πέθανε».
Για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν θέλουν να το θυμούνται ή προτιμούν να το προσπερνούν, οι «βλάσφημοι» αυτοί είναι εκείνοι που αρνούμενοι το μονοπώλιο της κρατικής και εξουσιαστικής βίας καταφεύγουν στην ταξική αντί-βία για να εκδιώξουν από τον «οίκο των αδελφών τους» τους σύγχρονους εμπόρους - ψυχών, σωμάτων, συνειδήσεων - και τους φύλακες αυτών. Αντί για φράγκελο κρατούν ξύλινα κοντάρια και βόμβες μολότοφ. Αντί να αναποδογυρίζουν πάγκους με πουλερικά, υφάσματα και αρώματα, βανδαλίζουν, κουκουλωμένοι, τους ναούς του χρήματος, της εμπορευματοποίησης, του καπιταλισμού, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Είναι εκείνοι που πριν από δύο περίπου χρόνια «εισέβαλλαν» στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης και επιδόθηκαν σε «καταστροφή» των εκεί εικόνων. Λίγη σημασία έχει για την κοινή, ελληνοχριστιανική, γνώμη ότι τα συνθήματα που έγραψαν (Καλή επ-Ανάσταση, Ούτε θεός ούτε αφέντης, κ.ά.) αποτελούν θεολογία κατά πολύ βαθύτερη από εκείνη των πατριδόπληκτων και ηθικιστών χριστιανών. Λίγη σημασία έχει που οι παρεμβάσεις τους πάνω στις εικόνες Του Χριστού και της Θεοτόκου δεν αποτύπωσαν τελικά τίποτα περισσότερο από την προβολή των ίδιων τους των μορφών: ο Χριστός και η Μητέρα Του ως κουκουλοφόροι, ως δύο από αυτούς...
Πού καταλήγει μια φαινομενικά βλάσφημη πρακτική όταν απελευθερώνεται από τις μικροαστικές φοβίες, την κρατική συκοφαντία και την επιλεκτική σημειολογία; Όταν αποτινάσσει τα δεσμά της συμβατικότητας, του καθωσπρεπισμού και του «άγιου» φετιχισμού; Όταν τολμά να αμφισβητήσει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει τα Πάντα;
Στην ιερότητα της παρησσίας, στην παρησσία της ιερότητας...
Δύο μικρές αφηγήσεις, δύο φαινομενικότητες για το «ιερό» και το «βλάσφημο»... Γι’ αυτούς που μαζί με τις άγιες εικόνες υψώνουν και την αλαζονεία τους. Και για εκείνους, που προτιμούν να κουκουλώσουν τα πρόσωπά τους αντί για τις καρδιές τους...

6 σχόλια:

π. ΛίΒυος είπε...

Αδελφέ έγραψες. Καταγράφης την πραγματικότητα. Την υποκρισία του χριστιανοαστισμού και την αληθή αναζήτηση του αναρχισμού......

Την αγάπη μου... τα λέμε!!!

zarAthustra είπε...

Σ' ευχαριστώ αδελφέ, για την επίσκεψη και την αγάπη...

Δημήτρης είπε...

Χρίστο, τελικά σκέφτηκα να εκφράσω τη διαφωνία μου στο κείμενό σου χωρίς καμία περιστροφή ή ωραιοποίηση:
Εμένα μού φάνηκε απλουστευτικό και σχεδόν αφελές. Κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζεται από "σχάση" (το να τα βλέπουμε όλα άσπρο-μαύρο, καλό-κακό χωρίς να μπορούμε να αντιληφθούμε την πολυπλοκότητα του κόσμου και των φαινομένων). Αυτό το χαρακτηριστικό δημιουργεί τους διάφορους φασισμούς γιατί μας καθιστά ανύμπορους να διαχειριστούμε δημιουργικά την (υγιή -το τονίζω) οργή μας.
Πέραν αυτού, το κείμενο πιστεύω ότι αντιφάσκει. Ενώ λέει (και συμφωνώ): "«Υπέρ του φιλοχρίστου ημών στρατού»... Λόγια που ακούγονται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, λόγια που προσπαθούν να εξωραΐσουν, να εξαγιάσουν την πιο φρικτή αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου εκφυλισμού.",
λίγο παρακάτω προσπαθεί να εξωραΐσει συλήβδην τους βανδαλισμούς σε δημόσια και ιδιωτική περιουσία (άραγε ποιος θα πληρώσει τα σπασμένα σε τράπεζες, ΕΛΤΑ, πανεπιστήμια, καταστήματα, αυτοκίνητα κτλ; Ο Κόκκαλης;), αποσιωπώντας τα πλιάτσικα, εμφανίζοντας όλους ανεξαρτήτως τους ταραξίες ως αγίους της αγάπης του μεγέθους του Χριστού...
Στο πρώτο μέρος του κειμένου εν γένει συμφωνώ. Αλλά μήπως κι οι περισσότεροι που πολεμούν για την πατρίδα τους και μιλούν αυθαίρετα για "φιλόχριστο στρατό" δεν νομίζουν ότι έχουν δίκιο; Δεν πιστεύουν ότι υπερασπίζονται στις ζωές των συμπατριωτών τους; Δεν νομίσουν ότι οι "κακοί άλλοι" κάνουν επεκτατικό πόλεμο ενώ οι ίδιοι έχουν δίκιο; Απλουστεύουν την πραγματικότητα και γι' αυτό καταντούν να πιστεύουν ότι δικαιούνται να μιλούν για "φιλόχριστο στρατό" όπως κι εσύ μοιάζεις να αναφέρεσαι σε "φιλόχριστους κουκουλοφόρους"...

zarAthustra είπε...

Σ'ευχαριστώ που τελικά το έκανες.
Θα προσπαθήσω να απαντήσω κλιμακωτά..

Η "σχάση" για την οποία μιλάς είναι διάχυτη στο κείμενο ακριβώς γιατί προσπαθεί να αντιστρέψει δύο γερά εδραιωμένες φαινομενικότητες. Είναι όμως ένας μανιχαϊσμός σε προσωπικό επίπεδο. Εννοώ πως ενώ δεν πιστεύω πως αντικειμενικά υπάρχει μια αλήθεια, καλό και κακό, αυτά πρέπει να υπάρχουν σε προσωπικό επίπεδο και να προάγονται ώστε η ιστορία πραγματικά να προχωρά. Τους φασισμούς δεν τους γεννά αυτού του είδους ο μανιχαϊσμός αλλά εκείνος που θέλει να προσδιορίζεται ως αντικειμενικός...Από την άλλη, ο κίνδυνος που κρύβουν τα λόγια σου είναι μια σχετικοποίηση που δεν θα είναι μόνο αντικειμενική (θεμιτό αυτό γιατί οδηγεί στην ανοχή του διαφορετικού και στον πλουραλισμό) αλλά και υποκειμενική. Και τότε καταλήγεις χλιαρός και απαθής.

Με αυτό το σκεπτικό το κείμενο δεν μπορεί να αντιφάσκει ακριβώς γιατί παίρνει μια θέση!Προσοχή!Υποκειμενική θέση αλλά θέση! Επιπλέον, νομίζω πως η γενίκευση που παρουσιάζεις δεν υφίσταται μέσα στο κείμενο σε αυτό το βαθμό. Παίρνω αφορμή από ένα συγκεκριμένο γεγονός (θεολογική Θεσσαλονίκης) και παρουσιάζω κυρίως αυτό. Φυσικά και δεν σημαίνει πως επικροτώ όλους τους κουκουλοφόρους και φυσικά αυτά τα μέσα αγώνα κρύβουν αντιφάσεις και συμπεριφορές ενίοτε αριβιστικές και ιδιοτελείς. Όμως το να πάρεις μια θέση έχοντας μπροστά σου ένα δίπολο απαιτεί μια σχηματική γενίκευση. Εν ολίγοις, αυτό που (συγ)κρίνεται εδώ δεν είναι όλες οι περιπτώσεις των στρατιωτών με όλες τις περιπτώσεις των ακτιβιστών. Κρίνονται ο στρατός ως θεσμός γενικά, με ειδική αναφορά στη σχέση του με την εκκλησία και η ταξική αντί-βία γενικά, με ειδική αναφορά στην θεολογική θεσσαλονίκης. Κάθε άλλο περιστατικό προφανώς και πρέπει να κριθεί ξεχωριστά. Αυτά είναι που νομίζω ότι παραβλέπεις...

Υ.Γ.:Όσο για τις ζημιές...θα απαντήσω τόσο στον πυρήνα του ερωτήματος όσο και στην ουσία του. Για το πρώτο:Οι ζημιές που θα κληθεί να πληρώσει ο φορολογούμενος πολίτης (γιατί φαντάζομαι αυτόν υποννοείς)είναι μηδαμινές μπροστά στα χρήματα που πληρώνει για εξοπλιστικά προγράμματα του στρατού,για τις τεράστιες φοροαπαλλαγές της εκκλησίας α.ε., για την οικονομική "εξυγίανση" και υποστήριξη μεγαλοεπιχειρήσεων κ.ά. Οπότε μου μιλάς για μια μέλισσα που μας τσιμπά την ώρα που μας ποδοπατά ένας ελέφαντας...
Για το δεύτερο: είναι τουλάχιστον αστείο και μικροαστικό μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του δεκέμβρη και των ωσμώσεων που ακόμα λαμβάνουν χώρα σε παγκόσμια κλίμακα σαν παρεπόμενα αυτών να μιλάμε για τις "ζημιές"..."Αυτοί μιλάνε για ζημιές, εμείς μιλάμε για ζωές" λέει το σύνθημα και δυστυχώς δικαιώνεται όλο και περισσότερο...

expaganus είπε...

Δεν έχω το χρόνο να σχολιάσω εκτενέστερα, πάντως ο πνευματικός μου - άγιος άνθρωπος - ποτέ δεν έλεγε στη Θεία Λειτουργία "του φιλοχρίστου στρατού". Έλεγε "του εθνικού ημών στρατού". Μια φορά που τον είχε ρωτήσει κάποιος, είχε πει "και ποιος σας είπε ότι ο στρατός είναι φιλόχριστος;" Μετά από ερώτηση απάντησε κάτι σαν "Ο στρατός αποτελείται από πρόσωπα. Άλλα είναι φιλόχριστα, άλλα όχι. Αλλά το ότι είναι εθνικός στρατός δηλ. αντιπροσωπεύει αυτό το έθνος, είναι σίγουρο".

zarAthustra είπε...

Συμφωνώ σε αυτό φίλε expaganus. Όντως ο στρατός αποτελείται από πρόσωπα φιλόχριστα και μη ωστόσο η αναφορά κατά τη Θ.Λειτουργία δεν γίνεται στους στρατιώτες αλλά στον θεσμό του στρατού...και αυτός σίγουρα δεν είναι φιλόχριστος...
το πρόβλημα είναι ότι και ένας οίκος ανοχής αποτελείται από πόρνες φιλόχριστες και μη αλλά ουδεμία αναφορά γίνεται κατά την τέλεση της ακολουθίας...γιατί; επειδή η ιστορική συμπόρευση κράτους-έθνους και εκκλησίας είναι μια πραγματικότητα που απεδείχθη και αποδεικνύεται "ευεργετική" και για τους δύο "συμβαλλόμενους"...αν και οι οίκοι ανοχής προσέφεραν στην εκκλησία α.ε. υπηρεσίες ανάλογου μεγέθους θεωρώ πως και κάτι σαν "υπέρ των φιλοχρίστων οίκων ανοχής ημών..." θα ακουγόταν...