4 Απρ 2009

Η Τελευταία Παράσταση του Σχοινοβάτη...



Η εξέγερση του Δεκέμβρη. Ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην κανονικότητα και την εντροπία. Από τη μια πλευρά τα καταναλωτικά πρότυπα της καθημερινότητας, οι υπολογιστικές διαπροσωπικές σχέσεις, ο εκβιασμός και η αλλοτρίωση της δουλειάς, ο ρατσισμός, η κρατική καταστολή και οι δολοφονίες, οι νενέκοι, το άτυπο ιδιώνυμο, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, τα σχολεία - φυλακές, οι φυλακές - κολαστήρια. Από την άλλη, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, ο αγώνας για ανοιχτούς και ελεύθερους χώρους, η συντροφικότητα, το παιχνίδι, η ανακατάληψη των δρόμων, η απείθεια, ο έρωτας, το γέλιο, η θέληση για ζωή...
Πάνω στην κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ακροβατεί το έσχατο όπλο των εξουσιαστών - εκμεταλλευτών, το τελευταίο και ισχυρότερό τους επιχείρημα για την κονσερβοποίηση του μητροπολιτικού χωροχρόνου, ο Σχοινοβάτης που ονομάζεται Ολισμός. Κήρυκας της Συναίνεσης, της Ενσωμάτωσης, της Ησυχίας, της Τάξης και της Ασφάλειας, της οργουελικής κατάδειξης εχθρών του Πολιτεύματος και της Πατρίδας, αγγελιαφόρος της μιας (κυρίαρχης) Αλήθειας. Όλα αποτελέσματα της παραδοχής αξιωμάτων ολιστικής εμπνεύσεως: «υπάρχουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί αλλά αδιάφθορη Αστυνομία», «κάποιοι πολιτικοί κλέβουν αλλά η Δημοκρατία θριαμβεύει», «η συνολική οικονομική Πρόοδος απαιτεί ατομικές θυσίες» και, φυσικά, «η Εθνική Ενότητα υπεράνω όλων»...
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη και οι αιτίες τους - ή πιο σωστά, οι αφορμές τους - διέρρηξαν τους δεσμούς αυτών των ιδεολογημάτων με το ευρύ κοινωνικό σύνολο προσεγγίζοντας ρεαλιστικά την αντιφατικότητά τους δια μέσου της πρωτοφανούς μαζικότητας, της πολιτικής αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της έλλογης χρήσης αντιβίας και του σαμποτάζ στην εύρυθμη καταναλωτική αλυσίδα: οι μπάτσοι έχουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο, είναι οι πλατωνικοί φύλακες του status quo και αυτό ενίοτε οπλίζει τα δολοφονικά τους χέρια - αστυνομία με «Α» κεφαλαίο δεν υπάρχει ως κάτι ξεχωριστό παρά μόνο στο φαντασιακό ορισμένων. Η «Α»στυνομία είναι οι αστυνομικοί της.
Αν από την κοινοβουλευτική «Δ»ημοκρατία «αφαιρέσουμε» τα φυσικά υποκείμενα των τριών εξουσιών της, δεν παρατηρούμε κανένα πλεόνασμα. Η διαφθορά πολιτικών και δικαστών είναι η ίδια η χρεωκοπία της «Δ»ημοκρατίας.
Η «Ε»θνική «Σ»υνείδηση είναι μια έξη, μια δεύτερη φύση για τις δυτικές κοινωνίες. Αλλά δεν παύει να αποτελεί μια περίτεχνη ιστορική κατασκευή. Στην (αφηρημένη και πλατωνικά ιδεαλιστική) «Ε»θνική «Ε»νότητα της καταπίεσης, του ραγιαδισμού, της «ταπεινοφροσύνης», της ένοχης σιωπής και της εκμετάλλευσης αντιτάσσεται η (απτή) κοινωνική σύγκρουση που επιδιώκει να μεταστοιχειώσει την καθημερινότητα με όρους αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Καθήκον του ανταγωνιστικού κινήματος είναι να καταστήσει την ανωτέρω διάρρηξη και απομυθοποίηση ανεπανόρθωτες. Να συνεισφέρει δυναμικά στην απάλειψη των εξουσιαστικών προ(κατα)λήψεων που κατατρέχουν την κοινωνία με τρόπο τέτοιο που το ωστικό του κύμα θα αποβεί μοιραίο για τον Σχοινοβάτη. Είναι καιρός αυτή του η παράσταση να είναι και η τελευταία....

23 σχόλια:

βασίλης ψύλλης είπε...

φιλτατε μου Ζαρατουστρα

δυο παρατηρησεις:
(α) κανονικοτητα και εντροπια δεν ειναι ενα και το αυτο? εκτος και αν--που μαλλον, δηλαδη--θες να πης "κανονιστικοτητα"

(β) "ανταγωνιστικο κινημα"??? προφανως εννοεις "αγωνιστικο" ή κατι δεν καταλαβα καλα?

και μια προταση:
καλως ορισες πισω στην ηλεκτρονικη αρθρογραφια!

zarAthustra είπε...

Σ'ευχαριστώ για το σχόλιο Βασίλη μου..μια απάντηση - διευκρίνηση εν τάχει...

α)"κανονικότητα" με την έννοια της ρουτίνας και του κοινωνικά ορθού και αποδεκτού - "εντροπία" με την έννοια της αταξίας, της φυσικής διαδικασίας που αναζητά, αενάως, νέες ισορροπίες...

β)ο όρος "ανταγωνιστικό κίνημα" περιγράφει το... αγωνιστικό κίνημα και οτιδήποτε ΑΝΤαγωνίζεται την καθεστηκυία τάξη...είναι ένας τελευταία χρησιμοποιούμενος κινηματικός όρος...

φιλιά πολλά, θα τα πούμε...

ΠΕΡΙΠΛΟΥΣ είπε...

Καλή ανάσταση αδερφέ zarAthustra !!

καλή ανα/σ/ταση στις ψυχές και τις ζωές των ανθρώπων .

αγωνιστικούς χαιρετισμούς

zarAthustra είπε...

καλή επ-ανάσταση φίλε μου...ό,τι πιό αγωνιστικό για κάθε πτυχή της ζωής μας...

manitari tou bounou είπε...

Καλώς σας βρήκα....

Χριστός ανέστη παντού και πάντα . σε όλους, όλες και όλα...

Ανώνυμος είπε...

Επανάσταση σημαίνει ξαναστήνω κάτι που υπήρχε όρθιο και έπεσε.

χριστιανοί και αναρχικοί... απλά δεν έχετε τίποτα για να ξαναστήσετε.

Αντίθετα, εκπροσωπείτε αυτό που ο κάθε επαναστάτης οφείλει να εξαφανίσει, στις απαρχές της επαναστάσεώς του: την φθορά.

zarAthustra είπε...

εντυπωσιακά ρητορικό το σχόλιο σου ανώνυμε...ωστόσο, εξαιρετικά κενό σημασιολογικά...καλοδεχούμενη κάθε δευτερολογία σου που ελπίζω να ξεπεράσει τους λεκτικούς εντυπωσιασμούς και να στηριχθεί σε επιχειρήματα...
καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

Το 'απόλυτο εγώ' δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτα αξιόλογο, επειδή είτε εχθρεύεται, είτε υποδουλώνεται σε κάθε τι ανώτερο από αυτό. Όσο για το 'συνεχές τώρα', τα δημιουργήματά του είναι τόσο ανύπαρκτα, όσο ανυπόστατο είναι αυτό απέναντι σε παρελθόν και μέλλον... Χριστιανοί και αναρχικοί, επικεντρωμένοι στα τιτανικά 'εγώ' και 'τώρα', προσαρμοσμένοι στον παρασιτισμό και την φθορά, είναι απλά ανίκανοι να υψώσουν κάτι δικό τους στα αλώνια των καιρών. Ένας ευσεβής γεωργός θεωρεί χρέος του να εξαφανίσει τα ζιζάνια από τον αγρό του πριν αρχίσει την νέα σπορά. Και, πράττοντάς το, δίκαια θα φωνάξει: "ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!" στους αγροιπόρους. Τότε αυτοί ξέρουν, πως οι απαρχές της νέας Ζωής έχουν προσφερθεί.

zarAthustra είπε...

το "απόλυτο εγώ" είναι ένας όρος που τόσο θεωρητικά όσο και ιστορικά δεν ταιριάζει ούτε στους χριστιανούς, ούτε στους αναρχικούς...είναι άλλο πράγμα ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτονομία, που πάντα όμως αναπτύσσονται σε ένα συντροφικό περιβάλλον αλληλεγγύης και διαπροσωπικών σχέσεων, και άλλο το "απόλυτο εγώ" που επικαλείσαι...
όσο για το "συνεχές τώρα"...η προσπάθεια (πολλών) αναρχικών και χριστιανών είναι η επίτευξη του ακριβώς αντίθετου: η εκτροπή από τη συνέχεια, την "πρόοδο", η δημιουργία μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης αλλά αυτή τη φορά από τη μεριά των καταπιεσμένων. Έχοντας στο νου τον "αγώνα της μνήμης ενάντια στη λήθη" και μια μεσσιανική ευτοπία για το παρόν και το μέλλον - που θα λυτρώσει και το παρελθόν...
Πολύ ενδιαφέρων ο ποιητικός και αφοριστικός σου λόγος, θεωρώ όμως πως, καταφανέστατα, στερείται επιχειρημάτων, επικεντρωμένος στην έντεχνη κάλυψη ενός "παρασιτισμού" και μιας "φθοράς"(;), αναμασώντας ακροβατικά λεκτικά σχήματα, μάλλον "ανίκανος να υψώσει κάτι δικό του στα αλώνια των καιρών"...
καλή συνέχεια.

Ανώνυμος είπε...

"είναι άλλο πράγμα ο αυτοπροσδιορισμός και η αυτονομία, που πάντα όμως αναπτύσσονται σε ένα συντροφικό περιβάλλον αλληλεγγύης και διαπροσωπικών σχέσεων, και άλλο το "απόλυτο εγώ" που επικαλείσαι..."

Αιρετική απολογία... το αναρχοχριστιανικό δόγμα μιλάει με απόλυτους όρους επί τούτου

-Εγώ είμαι ο ων (Εξ.3,14)
-Τίποτα δεν μου ταιριάζει περισσότερο από τον εαυτό μου (Stirner)
-Εγώ είμαι το φως του κόσμου (Ιω.8,12)
-Όταν αντιληφθείς ότι εσύ είσαι το μέτρο του σύμπαντος- όλα αποκτούν ένα νέο φως (Robinson)
-Εγώ είμαι η ανάστασις και η ζωή (Ιω.11,25)
-Η θεϊκή ελευθερία του Εγώ (Novatore)
-Εγώ είμαι το Άλφα και το Ω (Αποκ.1:8)
-Αυτό που αναζητώ μέσα στους άλλους ανθρώπους είναι πάντα ο εαυτός μου (Vaneigem)

Αναρχικός και χριστιανός έχουν και οι δύο σφάξει ανελέητα με πρόσχημα τα ευγενή τους ιδανικά... Η "αλληλεγγύη" και οι "διαπροσωπικές σχέσεις" είναι για τον αναρχικό το άλλοθι της εγωμανίας του, με τον ίδιο τρόπο που η 'αλληλεγγύη' και η 'αγάπη' είναι για τον χριστιανό τα μέσα για μια θέση κάτω από έναν μεταθανάτιο ήλιο. Ο απόλυτος ωφελιμισμός παραμένει το κίνητρο και στις δύο περιπτώσεις. Καμμία πραγματική κοινότητα χριστιανών ή αναρχικών δεν μπορεί να υπάρξει, επειδή η κάθε συνύπαρξη επιβάλλεται, αφενός ως αναγκαία συνθήκη κοινωνικότητας με μόνη εναλλακτική τον μοναχισμό, και αφετέρου ως μέτρο προστασίας από τον εχθρό, που στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι όλος ο εκτός του εαυτού κόσμος.



"όσο για το "συνεχές τώρα"...η προσπάθεια (πολλών) αναρχικών και χριστιανών είναι η επίτευξη του ακριβώς αντίθετου: η εκτροπή από τη συνέχεια, την "πρόοδο", η δημιουργία μιας κατάστασης έκτακτης ανάγκης αλλά αυτή τη φορά από τη μεριά των καταπιεσμένων."

Η προσπάθεια αναρχικών και χριστιανών είναι να βιώσουν την νιρβάνα, η οποία στον χριστιανισμό μεταφράζεται ως 'αιώνια ζωή' (μέσω νίκης επί του θανάτου) στον δε αναρχισμό 'αιώνια ελευθερία' (μέσω νίκης επί του κράτους). Επειδή κανείς εκ των αναρχοχριστιανών δεν έχει καταλάβει τι είναι ζωή είτε τι είναι ελευθερία, η νιρβάνα τους (όπως και κάθε πραγματική νιρβάνα) παραμένει στο βασίλειο του ουτοπικού, σε έναν άχρονο ενεστώτα που βρίσκεται έξω από κάθε παρελθόν και μέλλον και συνδέεται μονάχα εξ ανάγκης (της δικής τους ανάγκης) με τον χρονικό ενεστώτα.



"Πολύ ενδιαφέρων ο ποιητικός και αφοριστικός σου λόγος, θεωρώ όμως πως, καταφανέστατα, στερείται επιχειρημάτων, επικεντρωμένος στην έντεχνη κάλυψη ενός "παρασιτισμού" και μιας "φθοράς"(;), αναμασώντας ακροβατικά λεκτικά σχήματα, μάλλον "ανίκανος να υψώσει κάτι δικό του στα αλώνια των καιρών"..."

Όταν ένα 5χρονο παιδάκι εισέλθει στο δωμάτιο ελέγχου του πυρηνικού οπλοστασίου μιας υπερδύναμης, πρέπει κάποιος ενήλικος να το συνοδέψει και να του εξηγήσει τι σημαίνουν τα σύμβολα πάνω στα κουμπάκια με τα οποία αυτό θέλει να παίξει. Κάτι παρόμοιο γίνεται κι εδώ με εσένα, ο ενήλικος όμως πολύ σύντομα φεύγει και το 'καλό' της συνέχειας, πάντα θα εξαρτάται από εσένα.

zarAthustra είπε...

"...πρέπει κάποιος ενήλικος να το συνοδέψει και να του εξηγήσει τι σημαίνουν τα σύμβολα πάνω στα κουμπάκια με τα οποία αυτό θέλει να παίξει..."

είσαι ο "ενήλικος" λοιπόν; ο διαφωτιστής; η αυθεντία; φαίνεται από το πόσο φουσκωμένο είναι το εγώ σου...έτοιμο να σκάσει...ας το βοηθήσουμε λοιπόν, μια ώρα αρχίτερα...

διάλεξες πολύ ωραία τσιτάτα, με τον τρόπο που κάθε ημιμαθής ή κάθε διαστροφέας της αλήθειας θέλει να την παρουσιάσει...

παρέβλεψες, εντέχνως, τον λόγο του Ιησού στους μαθητές του για τις εξουσίες του κόσμου και για τις μεταξύ τους σχέσεις, την πρακτική του κατά τον Μυστικό Δείπνο, τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες όπως φαίνεται στις Πράξεις των Αποστόλων, την γενεαλογία της ηθικής του Κροπότκιν στην "Αναρχική Ηθική" και στην "Αλληλοβοήθεια", τις σκέψεις του Μαλατέστα για την κοινοτική πρακτική της κομμούνας στο "Προς μια Ελεύθερη Κοινωνία", και άλλα πολλά, πάρα πολλά...πιστεύω πως είσαι αρκετά "ενήλικος" για να τα ψάξεις...αν όχι, ευχαρίστως να σου αποστείλω και τις παραπομπές...

Σου διαφεύγει επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό... Είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση του Εγώ που απογειώνει την αξία μιας πρακτικής όπως αυτής του κοινοτισμού. Μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι ουσιαστικά αλτρουισμός δεν υφίσταται, όταν σαν εαυτός μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης των πράξεών του, τότε μόνο μπορεί να αναγνωρίσει τη μοναδικότητα και στο πρόσωπο του άλλου και να την γευτεί...αυτό λέει ο Στίρνερ, αυτό λέει ο Κροπότκιν, αυτό λέει ο Νίτσε, αυτό καταδεικνύει και ο Χριστός, ένα μέγεθος απόλυτο που "αυτοβούλως" κατάργησε στην πράξη σχέσεις ιεραρχίας με τους ανθρώπους αναγνωρίζοντας στα πρόσωπά τους μοναδικότητες.

Έχεις επίσης μπερδέψει, ή διαστρέψει, την έννοια της νιρβάνα που αποτελεί μια τελική εκμηδένιση του "εγώ". Αυτό δεν το θέλουν φυσικά ούτε οι αναρχικοί, ούτε οι χριστιανοί και όπως καταλαβαίνεις, με το "ενήλικο" μυαλό σου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πυρήνα του επιχειρήματός σου...

Είσαι αρκετά "ενήλικος" για να ανοίξεις και ένα βιβλίο ιστορίας; Εκκλησιαστικής ιστορίας στην αρχή (του Στεφανίδη π.χ.), αν και εδώ μας κάνουν και οι Πράξεις των Αποστόλων, και πολιτικής ή αναρχικής στη συνέχεια (Νετλάου, Χάρπερ, Τζολ ίσως) για να "θυμηθείς" πως η πραγμάτωση της χριστιανικής και της αναρχικής κοινοτικής ζωής και ελευθερίας είναι κάτι και εφικτό αλλά και εντοπισμένο κατά πρώτο λόγο στο παρελθόν και στο παρόν και μετά στο μέλλον.Ευτοπία λοιπόν, όχι ουτοπία...μάλλον έχεις μπερδέψει στο "ενήλικο" μυαλό σου χριστιανούς και αναρχικούς με μαρξιστές...

όσο για τις ιστορικές σφαγές... δυστυχώς ή ευτυχώς "η βία είναι η μαμή της ιστορίας", καθένας κρίνεται από τον αν την αντιμετωπίζει ως μέσο, ως σκοπό ή ως συκγκεκριμένη χωροχρονικά αυθεντική έκρηξη. Η πρώτη κατηγορία απορρίφθηκε από χριστιανούς και αναρχικούς γιατί "ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα", αν και ακόμα ταλανίζει με τις αντιφάσεις της το απανταχού αναρχικό κίνημα, η δεύτερη αποδοκιμάστηκε στο πρόσωπο του Νετσάγιεφ, αν και ακόμα αποτελεί πρακτική πολλών "αναρχικών". Τέλος, η τρίτη είναι το επικίνδυνο άλλα και αυθεντικό παράδειγμα πρακτικής που τόσο ευφυώς ανέλυσαν οι Νίτσε και Μπένγιαμιν, κατά κύριο λόγο, στη "Γενεαλογία της Ηθικής" και στο "Για μια Κριτική της Βίας", αντίστοιχα, ο Μαλατέστα στο "Περί Βίας και ο Κροπότκιν στην "Αναρχική Ηθική". Παράδειγμα σαν αυτό που έδωσε ο Χριστός με τους εμπόρους στο ναό...

Είναι φορές που χρειάζεται η παρουσία ενός παιδιού και η καθάρια ανάγκη του για παιχνίδι, για να καταλάβει ένας ενήλικος την πραγματική χρήση που έχουν τα κουμπάκια...ξέρεις, αυτά με τα σύμβολα επάνω...

Ανώνυμος είπε...

"είσαι ο "ενήλικος" λοιπόν; ο διαφωτιστής; η αυθεντία; φαίνεται από το πόσο φουσκωμένο είναι το εγώ σου...έτοιμο να σκάσει...ας το βοηθήσουμε λοιπόν, μια ώρα αρχίτερα..."

Το να βοηθάς κάποιον να βελτιωθεί δίχως κανένα αντίτιμο, δεν αποτελεί σημείο εγωισμού αλλά αλτρουισμού. Εγώ σου προσφέρω απαραίτητη γνώση, εσύ, ως αναρχικός και χριστιανός (διπλά εγωμανής), μου αντιπροτείνεις τους προσωπικούς σου φόβους, που περιλαμβάνουν ένα Εγω σκασμένο μια ώρα "αρχίτερα".



"παρέβλεψες, εντέχνως, τον λόγο του Ιησού στους μαθητές του για τις εξουσίες του κόσμου και για τις μεταξύ τους σχέσεις"

Ο λόγος του ιησού προς τους μαθητές του δεν δύναται να επισκιάσει τον λόγο του ιησού για τον ιησού... Είναι σαφές πως οι όποιες ηθικολογίες αποκτούν την ισχύ που αποκτούν, όχι επειδή είναι αυτές που είναι (παρόμοιοι και καλύτεροι περί ηθικής λόγοι είχαν άλλωστε διατυπωθεί πριν από την εποχή του ιησού), αλλά επειδή τις εκστομίζει ο ιησούς και όχι κάποιος άλλος. Και ποίος είναι ο ιησούς εκτός από μεσσίας και θαυματοποιός; Είναι η ίδια η Ζωή, το Φως του Κόσμου, η Αρχή και το Τέλος κτλ. Άρα η βάση, το θεμέλιο της χριστιανικής ηθικής, είναι το κοσμικού μεγέθους Εγώ του εισηγητή της. Τα μετέπειτα χριστιανικά δόγματα θεμελιώνονται σε έναν εγωισμό θεωρητικά μεγαλύτερο από το ίδιο το Σύμπαν (γιατί πρέπει να είσαι μεγαλύτερος από κάτι για να το δημιουργήσεις από το τίποτα). Π.δ και κ.δ βρίθουν από εκδηλώσεις αυτού του Εγώ το ίδιο και η αναρχική θεωρία και ο έχων οφθαλμούς οράν οράτω... Το γιατί τα ποιήματα ενός απείρως μεγάλου εγωισμού τείνουν να είναι απείρως ασήμαντα, αναλύεται παραπάνω.



"τον τρόπο με τον οποίο ζούσαν οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες όπως φαίνεται στις Πράξεις των Αποστόλων"

Το γιατί μια κοινότητα δεν μπορεί είναι 'χριστιανική', αναλύεται επίσης παραπάνω. Γνωρίζουμε πως η αναρχοχριστιανική ηθική του 'αγάπα τον πλησίον σου' χρησιμοποιείται ως εισιτήριο για μια αιωνιότητα βολέματος. Γνωρίζουμε πως ένα οποιοδήποτε "άθροισμα ατόμων" (Godwin) δεν αποτελεί κοινότητα, πόσο μάλλον όταν οι λόγοι συναθροίσεώς τους περιλαμβάνουν ζωώδη ένστικτα όπως ωφελιμισμό (σωτηρία της ψυχής), μεταφυσικό τρόμο (μεταθανάτια τιμωρία) και συσπείρωση απέναντι στην απειλή (οι κακοί ρωμαίοι)... Απόδειξη αυτού είναι πως οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες παρέμειναν ακριβώς πρωτοχριστιανικές: το εβραιοχριστιανικό δόγμα μεταπήδησε από τον εγωισμό ενός θεού απευθείας στον εγωισμό ενός ανωτάτου ιερέα του ναού. Και έπειτα, μέσα σε λιγότερο από 3 αιώνες (!) από τον εγωισμό του ιερέα, ξανά στον εγωισμό ενός θεού και από εκεί στον εγωισμό ενός αυτοκράτορα. Αργότερα ακόμα στον εγωισμό ενός πάπα και ενός πατριάρχη. Η διαχρονικά μονοπρόσωπη δομή εξουσίας του εβραιοχριστιανισμού εκπηγάζει από την εγωιστική προαίρεση του πιστού. Στον εβραίο, ο εγωισμός αντικατοπτρίζεται στην περιούσια φύση του, στον αναρχοχριστιανό στην περιούσια πίστη του.



"Είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση του Εγώ που απογειώνει την αξία μιας πρακτικής όπως αυτής του κοινοτισμού."

Απολογία ενός εγωιστή.
Οι αξίες δεν είναι χρηματιστηριακές για να απογειώνονται και να προσγειώνονται. Ο άνθρωπος είναι φύσει ατομικότητα δίχως να χρειάζεται κάποια διαδικασία "αναγνώρισης του Εγώ". Οι εγωιστές δεν μίλησαν για "αναγνώριση του Εγώ", μίλησαν για εξάπλωση του Εγώ στα όρια του σύμπαντος και τα μέτρα του θεού. Ο χριστιανός θεός δεν "αναγνωρίζει το Εγώ" του, είναι αυτός η ίδια η αναγνώριση.

Ανώνυμος είπε...

"αυτό λέει ο Στίρνερ, αυτό λέει ο Κροπότκιν, αυτό λέει ο Νίτσε, αυτό καταδεικνύει και ο Χριστός, ένα μέγεθος απόλυτο που "αυτοβούλως" κατάργησε στην πράξη σχέσεις ιεραρχίας με τους ανθρώπους αναγνωρίζοντας στα πρόσωπά τους μοναδικότητες."

Ένα μέγεθος απόλυτο δεν καταργεί σχέσεις ιεραρχίας, καταργεί κάθε σχέση. Το απόλυτο δεν μπορεί να σχετίζεται με κάτι, γιατί τότε δεν είναι απόλυτο, αλλά σχετικό. Η ιεραρχία δεν αποκλείει σε καμμία περίπτωση την μοναδικότητα. Ένα πλήθος πανάρχαιων ιεραρχικών δομών (πολιτικών, κοινωνικών, στρατιωτικών) αναγνώριζαν, εκμεταλλεύονταν και βασίζονταν στην μοναδικότητα. Η προχριστιανική λατρεία των πολλών θεών ταυτιζόταν με την μοναδικότητα και την ιεραρχία ταυτόχρονα. Η ιεραρχία είναι αποτέλεσμα της εξειδίκευσης που γεννά η μοναδικότητα. Αντιθέτως, η ομοιότητα και ομοιομορφία αποκλείει εκ φύσεως κάθε ανάγκη για ταξινόμηση και κατά προέκταση, κάθε πιθανότητα για ιεράρχηση βάσει δεδομένων (μοναδικών) συνθηκών και αναγκών.
Επίσης, οι 3 από τις 4 φιγούρες που αναφέρεις δεν σχετίζονται με αυτό που υποστηρίζεις. Οποιαδήποτε κοινωνικότητα στον Στίρνερ αποτελεί ουσιαστικά απολογία ενός άμετρου εγωισμού. Ο Στίρνερ αντέδρασε σπασμωδικά στον χριστιανικό εγωισμό, ετεροκαθορίζοντας βάση αυτού τον δικό του. Γι αυτό ο Στίρνερ συνέχισε τον χριστιανισμό και δημιούργησε τον αναρχοχριστιανό. Ο Νίτσε από την άλλη δεν υμνεί τον Εαυτό, αλλά την Ζωή και την Ακμή. Ο Νίτσε διακήρυττε πως χριστιανοί και αναρχικοί είναι "παρακμιακοί", "συκοφάντες", "φτωχοδιάβολοι", "φτωχοί σε ζωή", εθισμένοι στην μιζέρια των "παραπόνων" και των "διαμαρτυριών". Όσο για τον Χριστό, δεν αποτελεί παρά ένα λογοτεχνικό κολάζ πολλών συγγραφέων και ακόμα περισσότερων επιρροών.



"Έχεις επίσης μπερδέψει, ή διαστρέψει, την έννοια της νιρβάνα που αποτελεί μια τελική εκμηδένιση του "εγώ". Αυτό δεν το θέλουν φυσικά ούτε οι αναρχικοί, ούτε οι χριστιανοί και όπως καταλαβαίνεις, με το "ενήλικο" μυαλό σου, έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πυρήνα του επιχειρήματός σου..."

Η Νιρβάνα σύμφωνα με τα λόγια του ιδίου του Βούδα είναι "η ανώτατη ευτυχία" (Dhammapada,203,204)... Το "τελική εκμηδένιση του εγώ" είναι δικός σου ορισμός. Ο πεφωτισμένος διατηρεί στοιχεία της προσωπικότητάς του (του εγώ του), ως απομεινάρια της καρμικής του κληρονομιάς, έως ότου αποβιώσει. Η ανώτατη ευτυχία είναι λοιπόν αυτό που χριστιανοί και αναρχικοί επιδιώκουν και οραματίζονται στις αντίστοιχες υπερβατικές τους ουτοπίες, ονομαζόμενες 'παράδεισος', 'επανάσταση' κτλ.



"όσο για τις ιστορικές σφαγές... δυστυχώς ή ευτυχώς "η βία είναι η μαμή της ιστορίας""

Η ιστορία ποτέ δεν διεκδίκησε δάφνες ηθικής, κάτι που έκανε ο χριστιανισμός και κάνει η αναρχία.



"Η πρώτη κατηγορία απορρίφθηκε από χριστιανούς και αναρχικούς γιατί "ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα", αν και ακόμα ταλανίζει με τις αντιφάσεις της το απανταχού αναρχικό κίνημα, η δεύτερη αποδοκιμάστηκε στο πρόσωπο του Νετσάγιεφ, αν και ακόμα αποτελεί πρακτική πολλών "αναρχικών"."

Αν "απορρίφθηκε", γιατί "ταλανίζει" και αν "αποδοκιμάστηκε", γιατί "αποτελεί"; Πως απορρίφθηκε η propagande par le fait από τις κάθε είδους τρομοκρατικές σέχτες; Πως αποδοκιμάστηκε ο Νετσάγιεφ όταν το 'κατήχηση' τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης στους ελλαδικούς αναρχικούς κύκλους; Πως αποδοκιμάστηκε ο Νετσάγιεφ από τους εγωιστές, τους μηδενιστές και τους ποινικούς; Και με ποία δικαιοδοσία οι μεν μπαίνουν σε εισαγωγικά, ενώ οι δε όχι;

Ανώνυμος είπε...

"Παράδειγμα σαν αυτό που έδωσε ο Χριστός με τους εμπόρους στο ναό..."

Το "χωροχρονικά αυθεντική έκρηξη" είναι γενικότητα. Χωροχρονικά αυθεντική έκρηξη ήταν και η ξεκάθαρη πρωτιά του κόμματος των ναζί στις γερμανικές εκλογές του '32 καθώς και το σαρωτικό 44% της επομένης χρονιάς.
Συγκριτικά με τον χαρακτήρα του ναού, το εμπόριο είναι ότι πιο ηθικό θα μπορούσε να συμβεί εκεί. Ένας αναρχοκαπιταλιστής θα έλεγε πως είναι ότι πιο αναρχικό θα μπορούσε να συμβεί εκεί. Το εμπόριο είναι απολύτως θεμιτό στις αναρχικές θεωρίες και σε κάθε περίπτωση, προτιμότερο από το σημερινό μονοπώλιο της επισήμου εκκλησίας στους εκκλησιαστικούς χώρους.

zarAthustra είπε...

"Το να βοηθάς κάποιον να βελτιωθεί δίχως κανένα αντίτιμο, δεν αποτελεί σημείο εγωισμού αλλά αλτρουισμού"

H "αλτρουϊστική" διάθεση αποσκοπεί στην ικανοποίηση μιας βαθύτερης επιθυμίας μας (ή ενός επιφανειακότερου συμφέροντος), ως εκ τούτου δεν υφίσταται - θεωρώ πως ο ορθότερος διαχωρισμός είναι μεταξύ του εγωϊσμού και του εγωκεντρισμού..

"Εγώ σου προσφέρω απαραίτητη γνώση, εσύ, ως αναρχικός και χριστιανός (διπλά εγωμανής), μου αντιπροτείνεις τους προσωπικούς σου φόβους, που περιλαμβάνουν ένα Εγω σκασμένο μια ώρα "αρχίτερα"".

Αυτό που ήδη έχει κάνει "μπαμ" είναι το φουσκωμένο σου εγώ...όπως οτιδήποτε φουσκωμένο. εσύ, "διαφωτιστή" και "παροχέ της απαραίτητης γνώσης" είσαι αυτός που φέρει τα κατηγορήματα που αναμασάς για τους χριστιανούς και τους αναρχικούς: εγωμανής και ανασφαλής...


"Σου διαφεύγει επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό... Είναι ακριβώς αυτή η αναγνώριση του Εγώ που απογειώνει την αξία μιας πρακτικής όπως αυτής του κοινοτισμού. Μόνο όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι ουσιαστικά αλτρουισμός δεν υφίσταται, όταν σαν εαυτός μπορεί να σηκώσει το βάρος της ευθύνης των πράξεών του, τότε μόνο μπορεί να αναγνωρίσει τη μοναδικότητα και στο πρόσωπο του άλλου και να την γευτεί...αυτό λέει ο Στίρνερ, αυτό λέει ο Κροπότκιν, αυτό λέει ο Νίτσε, αυτό καταδεικνύει και ο Χριστός, ένα μέγεθος απόλυτο που "αυτοβούλως" κατάργησε στην πράξη σχέσεις ιεραρχίας με τους ανθρώπους αναγνωρίζοντας στα πρόσωπά τους μοναδικότητες."

με τα παραπάνω απαντώ σε αυτά που αναμασάς, καλό θα ήταν να αποφεύγεις τις παλινωδίες και τις επαναλήψεις για να γλιτώσεις και εμένα από τις συνεχείς αναφορές...

zarAthustra είπε...

και φυσικά είναι η πρόσληψη του Ιησού ως και Θεού, όχι μόνο ανθρώπου, που του δίνει αυτήν την ιδιαίτερη αξία που, "ευλόγως" εσύ του αρνείσαι... ένας άνθρωπος που με τη ζωή του δικαιολόγησε το θάνατό του και ένας θεός που με την ανάστασή του δικαιολογεί τη "ζωή μετά", όχι ως νιρβάνα ή ακινησία πλατωνικού τύπου αλλά ως δυναμική συνέχεια της ενθαδικής ύπαρξης. Χριστιανοί και αναρχικοί παλεύουν για το εδώ και το τώρα που θα λυτρώσει το παρελθόν και θα χαράξει το μέλλον, μην τα ξαναλέμε..

"Ένα μέγεθος απόλυτο δεν καταργεί σχέσεις ιεραρχίας, καταργεί κάθε σχέση. Το απόλυτο δεν μπορεί να σχετίζεται με κάτι, γιατί τότε δεν είναι απόλυτο, αλλά σχετικό."

Δεν πρόσεχες στην τάξη στα μαθηματικά, μια συνάρτηση αποτελεί σχέση μεταξύ δύο ή περισσότέρων μεταβλητών, μια εκ των οποίων είναι ανεξάρτητη, μέγεθος απόλυτο. κάτι τέτοιο δύναται λοιπόν να συμβεί. το απόλυτο ή το σχετικό ενός μεγέθους έχει να κάνει με τον αυτοπροσδιορισμό ή τον ετεροπροσδιορισμό του αντίστοιχα, όχι με το αν συνάπτει η όχι σχέσεις. ο θεός, για τους χριστιανούς, βρίσκεται σε σχέση, σε κοινωνία με τους ανθρώπους, άρα σύμφωνα με το σκεπτικό σου δεν θα μπορούσε να αποτελεί μέγεθος απόλυτο, φάσκεις και αντιφάσκεις.

"Η ιεραρχία δεν αποκλείει σε καμμία περίπτωση την μοναδικότητα..."

σε συνέχεια του ανωτέρου ατόπου, αν για σένα η σχέση καταργεί το απόλυτο, άρα καταργεί το μοναδικό (το σχετικό δεν μπορεί να είναι και μοναδικό), τότε και η ιεραρχία, που και αυτή μια συσχέτιση είναι, σαφώς και αποκλείει, με το σκεπτικό σου, τη μοναδικότητα...

"Το γιατί μια κοινότητα δεν μπορεί είναι 'χριστιανική', αναλύεται επίσης παραπάνω."

Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν αναλύεται παραπάνω, τά μόνα που παρατίθενται από μέρους σου είναι αξιωματικές παραδοχές.

zarAthustra είπε...

"Γνωρίζουμε πως η αναρχοχριστιανική ηθική του 'αγάπα τον πλησίον σου' χρησιμοποιείται ως εισιτήριο για μια αιωνιότητα βολέματος..."

την απάντηση την έχεις λάβει από το προηγούμενο μήνυμα και στις αρχές του παρόντος, θερμή παράκληση να διαβάζεις προσεκτικότερα...

"Επίσης, οι 3 από τις 4 φιγούρες που αναφέρεις δεν σχετίζονται με αυτό που υποστηρίζεις. Οποιαδήποτε κοινωνικότητα στον Στίρνερ αποτελεί ουσιαστικά απολογία ενός άμετρου εγωισμού...Γι αυτό ο Στίρνερ συνέχισε τον χριστιανισμό και δημιούργησε τον αναρχοχριστιανό. Ο Νίτσε από την άλλη δεν υμνεί τον Εαυτό, αλλά την Ζωή και την Ακμή. Ο Νίτσε διακήρυττε πως χριστιανοί και αναρχικοί είναι "παρακμιακοί", "συκοφάντες", "φτωχοδιάβολοι", "φτωχοί σε ζωή", εθισμένοι στην μιζέρια των "παραπόνων" και των "διαμαρτυριών"."

Για τον Στίρνερ, που πέρα από την αξιωματική σου σύνδεση ουδέποτε θα μπορούσε να συσχετισθεί με τον...αναρχοχριστιανσμό(!), αυτό που βλέπεις ως απολογία θα μπορούσε να είναι μια ερήμην σου επιλογή μεταξύ των Μοναδικών.
Ο Νίτσε υμνεί τη ζωή και την ακμή μέσω του δημιουργού, ενός υπερανθρώπου, δηλαδή ενός εαυτού που έχει προκύψει από τη δύση του τελευταίου ανθρώπου. όσο για την κριτική του στους αναρχικούς και τους χριστιανούς, δεν είναι σπάνιο για μια μεγαλοφυία του μεγέθους του να μην μπορεί κάποιες φορές να εισχωρήσει βαθύτερα, όχι ότι η κριτική του σε πάρα πολλά σημεία δεν είναι ευφυής και εύστοχη. όλη του η φιλοσοφία διαπερνάται από αναρχικές θέσεις και η κρίση του για τον Χριστό στον "Αντίχριστο" πρέπει να διαβαστεί, (και)από την πλευρά σου, πολύ προσεκτικά και νηφάλια.

"Γνωρίζουμε πως ένα οποιοδήποτε "άθροισμα ατόμων" (Godwin) δεν αποτελεί κοινότητα..."

προφανώς, το ζήτημα δεν είναι νομιναλιστικό. δεν είναι το άθροισμα των μονάδων που κάνει την κοινότητα αλλά οι σχέσεις μεταξύ τους.

zarAthustra είπε...

"...πόσο μάλλον όταν οι λόγοι συναθροίσεώς τους περιλαμβάνουν ζωώδη ένστικτα όπως ωφελιμισμό (σωτηρία της ψυχής), μεταφυσικό τρόμο (μεταθανάτια τιμωρία) και συσπείρωση απέναντι στην απειλή (οι κακοί ρωμαίοι)... Απόδειξη αυτού είναι πως οι πρωτοχριστιανικές κοινότητες παρέμειναν ακριβώς πρωτοχριστιανικές: το εβραιοχριστιανικό δόγμα μεταπήδησε από τον εγωισμό ενός θεού απευθείας στον εγωισμό ενός ανωτάτου ιερέα του ναού. Και έπειτα, μέσα σε λιγότερο από 3 αιώνες (!) από τον εγωισμό του ιερέα, ξανά στον εγωισμό ενός θεού και από εκεί στον εγωισμό ενός αυτοκράτορα. Αργότερα ακόμα στον εγωισμό ενός πάπα και ενός πατριάρχη. Η διαχρονικά μονοπρόσωπη δομή εξουσίας του εβραιοχριστιανισμού εκπηγάζει από την εγωιστική προαίρεση του πιστού. Στον εβραίο, ο εγωισμός αντικατοπτρίζεται στην περιούσια φύση του, στον αναρχοχριστιανό στην περιούσια πίστη του."

θα ήταν αποδεκτή η κριτική σου σε κάποιο άλλο επίπεδο - είναι άστοχη γιατί δείχνει πως επέλεξες να σχολιάσεις (τιμή μου, παρόλα αυτά, ο οξύς και εύστροφος σχολιασμός σου)το άρθρο ενός blog που δεν έχεις αντιληφθεί τη θέση παίρνει απέναντι σε "κολάσεις", "παραδείσους", "πατριάρχες", "αυτοκράτορες" κ.λ.π.

η νιρβάνα είναι η "ανώτατη ευτυχία" μεταφρασμένη ως αποκοπή από όλες τις επιθυμίες, τον πόνο, είναι δηλαδή η πορεία απόδρασης από τη ζωή, η απώλεια των πιο βασικών στοιχείων της "ανθρωπινότητας", η εκμηδένιση του εγώ...ο αναρχικός και ο χριστιανός δεν οραματίζονται καμία καρμική μετάλλαξη, παρά έναν αγώνα συνεχή που δεν αποβλέπει σε κανέναν τελικό, νιρβανικό, σταθμό.

"Αν "απορρίφθηκε", γιατί "ταλανίζει" και αν "αποδοκιμάστηκε", γιατί "αποτελεί"; Πως απορρίφθηκε η propagande par le fait από τις κάθε είδους τρομοκρατικές σέχτες; Πως αποδοκιμάστηκε ο Νετσάγιεφ όταν το 'κατήχηση' τυγχάνει ευρείας αναγνώρισης στους ελλαδικούς αναρχικούς κύκλους; Πως αποδοκιμάστηκε ο Νετσάγιεφ από τους εγωιστές, τους μηδενιστές και τους ποινικούς; Και με ποία δικαιοδοσία οι μεν μπαίνουν σε εισαγωγικά, ενώ οι δε όχι;"

για τον απλό λόγο πως καμιά κατηγορία δεν είναι ενιαία και ομοιόμορφη παρά εμπεριέχει αντιφάσεις και συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις. Τα εισαγωγικά μπαίνουν κατα (τη) βούληση (μου), όπως κατά (τη)βούληση (σου) γίνονται οι κρίσεις σου σχετικά με αυτό που νομίζεις πως είναι οι χριστιανοί ή οι αναρχικοί.

"Το "χωροχρονικά αυθεντική έκρηξη" είναι γενικότητα. Χωροχρονικά αυθεντική έκρηξη ήταν και η ξεκάθαρη πρωτιά του κόμματος των ναζί στις γερμανικές εκλογές του '32 καθώς και το σαρωτικό 44% της επομένης χρονιάς."

έχεις δίκιο για την γενικότητα, αναφέρομαι σε γεγονότα αυθόρμητα, και όχι προπαγανδιστικά και προμελετημένα. υπό αυτή λοιπόν την έννοια καμία αυθεντικότητα δεν περιείχε το παραπάνω γεγονός.

"Συγκριτικά με τον χαρακτήρα του ναού, το εμπόριο είναι ότι πιο ηθικό θα μπορούσε να συμβεί εκεί. Ένας αναρχοκαπιταλιστής θα έλεγε πως είναι ότι πιο αναρχικό θα μπορούσε να συμβεί εκεί. Το εμπόριο είναι απολύτως θεμιτό στις αναρχικές θεωρίες και σε κάθε περίπτωση, προτιμότερο από το σημερινό μονοπώλιο της επισήμου εκκλησίας στους εκκλησιαστικούς χώρους."

άλλο το εμπόριο, άλλο η εμπορευματοποίηση, οι αναρχοκαπιταλιστές δεν με αφορούν μιας και αποτελούν ακραίους φιλελεύθερους και μόνο κατ' όνομα αναρχικούς... όσο για τις τελευταίες σου λέξεις, επαναλαμβάνομαι, μάλλον δεν έχεις αντιληφθεί σε τι blog συμμετέχεις, καλό θα ήταν να έκανες τον κόπο..

Ανώνυμος είπε...

"H "αλτρουϊστική" διάθεση αποσκοπεί στην ικανοποίηση μιας βαθύτερης επιθυμίας μας (ή ενός επιφανειακότερου συμφέροντος), ως εκ τούτου δεν υφίσταται - θεωρώ πως ο ορθότερος διαχωρισμός είναι μεταξύ του εγωϊσμού και του εγωκεντρισμού.."

H αλτρουϊστική διάθεση αποσκοπεί στην ικανοποίηση του άλλου. Μπορεί να είναι 'δική μας' και να γεννιέται εντός μας (δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά), αλλά δεν αποσκοπεί σε εμάς και δεν μας ωφελεί με κανέναν τρόπο, φυσικό ή μεταφυσικό. Και είναι βεβαιότατα υπαρκτή. Η υιοθεσία ενός παιδιού, η υιοθεσία μωρού-σκίουρου από σκύλο, η σωτηρία ναυαγών από δελφίνια, είναι φαινόμενα αλτρουισμού στην φύση.



"Αυτό που ήδη έχει κάνει "μπαμ" είναι το φουσκωμένο σου εγώ...όπως οτιδήποτε φουσκωμένο. εσύ, "διαφωτιστή" και "παροχέ της απαραίτητης γνώσης" είσαι αυτός που φέρει τα κατηγορήματα που αναμασάς για τους χριστιανούς και τους αναρχικούς: εγωμανής και ανασφαλής..."

Το να παρέχει κάποιος απαραίτητη γνώση δεν έχει σε τίποτα να κάνει με "φουσκωμένα Εγώ". Ούτε το να "αναμασάει κατηγορήματα" όταν τα στηρίζει.



"και φυσικά είναι η πρόσληψη του Ιησού ως και Θεού, όχι μόνο ανθρώπου, που του δίνει αυτήν την ιδιαίτερη αξία που, "ευλόγως" εσύ του αρνείσαι..."

Όταν λες πως "ιδιαίτερη αξία" δεν έχουν οι φράσεις αλλά αυτός που τις εκφράζει, τότε όχι μόνο αναιρείς αυτό που υποστήριξες παραπάνω, πως "ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα", αλλά το διαστρέφεις: "τα μέσα αγιάζουν τον σκοπό". Είναι σαν να αποδεχόσουν οποιονδήποτε θεό, ακόμα και αν κήρυττε το μίσος και την σφαγή, μονάχα επειδή είναι θεός. Είναι σαν να αποδεχόσουν το νυστέρι ως φονικό όργανο, μόνο επειδή είναι απαραίτητο ιατρικό εργαλείο ή το τσεκούρι επειδή είναι εργαλείο υλοτομίας.



"ένας άνθρωπος που με τη ζωή του δικαιολόγησε το θάνατό του και ένας θεός που με την ανάστασή του δικαιολογεί τη "ζωή μετά""

Ένας θεός δεν μπορεί να δικαιολογήσει τίποτα με τον θάνατό του, αφού ένας θεός δεν μπορεί να πεθάνει και ένας άνθρωπος δεν μπορεί να δικαιολογήσει τίποτα με την ανάστασή του, αφού ένας άνθρωπος δεν μπορεί να αναστηθεί. Αν ο Ιησούς πέθανε, τότε δεν υπήρξε ποτέ θεός. Αν αναστήθηκε, τότε δεν υπήρξε ποτέ άνθρωπος... Πως μπορεί να μην μαρτυρήσει κάποιος, όταν όχι μόνο πιστεύει αλλά γνωρίζει πως αφού τον σκοτώσουν, η ολότητά του όχι μονάχα δεν θα εξαφανιστεί δια παντός, αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει για πάντα απελευθερωμένη από τους γήινους περιορισμούς; Πως μπορεί ένας τέτοιος θάνατος να αποτελέσει 'θυσία' για το οτιδήποτε; Όταν πεθάνει ένας άνθρωπος ή ένα ζώο, τότε θυσιάζονται τα πάντα, για πάντα. Όταν πέθανε ο Ιησούς, θυσιάστηκε το τίποτα για 3 ημέρες. Ένα τίποτα με τόκο τριών ημερών ήταν το αντίτιμο που πλήρωσε ο χριστιανισμός για να πιστωθεί τις ενοχές όλης της ανθρωπότητος, για πάντα... Είναι αυτό που θα λέγαμε 'συμφέρουσα συμφωνία'; Μάλλον ναι...



"όχι ως νιρβάνα ή ακινησία πλατωνικού τύπου αλλά ως δυναμική συνέχεια της ενθαδικής ύπαρξης."

Η πλατωνική ακινησία των όντως Όντων δεν σχετίζεται ευθέως με τον κόσμο του γίγνεσθαι και τον Άνθρωπο. Κανένα Ον (θεός, ιδέα) δεν μπορεί να ενσαρκωθεί ή να υλοποιηθεί στον κόσμο της φθοράς. Η νιρβάνα σχετίζεται ευθέως, αφού αποτελεί κατάσταση ανθρώπινης υπάρξεως.

Ανώνυμος είπε...

"Χριστιανοί και αναρχικοί παλεύουν για το εδώ και το τώρα που θα λυτρώσει το παρελθόν και θα χαράξει το μέλλον, μην τα ξαναλέμε.."

Δεν υπάρχει χάραξη του μέλλοντος για χριστιανούς και αναρχικούς, το μέλλον έχει ήδη χαραχτεί, είναι απολύτως προκαθορισμένο και συνοψίζεται στο τέλος της εξουσίας για τους αναρχικούς (μέσω μιας 'ηθικής/κοινωνικής επανάστασης') και το τέλος του κόσμου για τους χριστιανούς (μέσω της 'δευτέρας παρουσίας'). Και τα δύο αυτά τέλη θεωρούνται πεπρωμένο της ανθρωπότητος, προφητευμένη βεβαιότητα και θέμα χρόνου. Οι εξελίξεις τείνουν προς τα εκεί και ότι κι αν κάνει κάποιος χριστιανός, αναρχικός ή οποιοσδήποτε άλλος, δεν μπορεί να τις εκτρέψει. Το "είμαστε εικόνα από το μέλλον" αποτελεί δόγμα και των δύο και, η σημαντική λέξη (είμαστε) σε αυτή την πρόταση έρχεται πρώτη, ενώ η ασήμαντη (μέλλον) τελευταία: Αυτό που μετράει είναι τι εικονίζουμε εμείς, Εγώ, σήμερα, στο 'συνεχές τώρα', και από το 'συνεχές τώρα' στο συνεχές μιας νιρβάνα.



"Δεν πρόσεχες στην τάξη στα μαθηματικά, μια συνάρτηση αποτελεί σχέση μεταξύ δύο ή περισσότέρων μεταβλητών, μια εκ των οποίων είναι ανεξάρτητη, μέγεθος απόλυτο."

Ορισμός συναρτήσεως: *Συνάρτηση είναι μια αντιστοίχιση μεταξύ δύο συνόλων, που καλούνται σύνολο ορισμού και σύνολο τιμών, κατά την οποία κάθε ένα στοιχείο του συνόλου ορισμού αντιστοιχίζεται σε ένα και μόνο στοιχείο του συνόλου τιμών.*



"ο θεός, για τους χριστιανούς, βρίσκεται σε σχέση, σε κοινωνία με τους ανθρώπους, άρα σύμφωνα με το σκεπτικό σου δεν θα μπορούσε να αποτελεί μέγεθος απόλυτο"

Σωστό.



"σε συνέχεια του ανωτέρου ατόπου, αν για σένα η σχέση καταργεί το απόλυτο, άρα καταργεί το μοναδικό (το σχετικό δεν μπορεί να είναι και μοναδικό) ... δεν είναι το άθροισμα των μονάδων που κάνει την κοινότητα αλλά οι σχέσεις μεταξύ τους."

Λάθος, το σχετικό μπορεί να είναι και μοναδικό. Συμβαίνει παντού στην φύση, όπου τα πράγματα σχετίζονται μεταξύ τους και ταυτόχρονα είναι μοναδικά. Γνωρίζουμε πολλά πτηνά και θηλαστικά, τα οποία αναγνωρίζουν και ταΐζουν τα συγκεκριμένα δικά τους μικρά μέσα σε εκατοντάδες ή χιλιάδες άλλα φαινομενικώς πανομοιότυπα μικρά. Τα δικά τους μικρά είναι μοναδικά, παρ΄ότι σχετίζονται με τα άλλα. Τα δακτυλικά αποτυπώματα σχετίζονται μεταξύ τους παρ'ότι είναι μοναδικά, που σημαίνει πως μικρά τμήματα ενός αποτυπώματος μπορούν να είναι απολύτως όμοια με τμήματα ενός άλλου. Και στις δύο περιπτώσεις όμως δεν μιλάμε για 'απόλυτα μικρά' ούτε για 'απόλυτα αποτυπώματα'. Τα 'απόλυτα μικρά' θα ακύρωναν αυτομάτως την ύπαρξη άλλων 'μικρών' και 'απόλυτα αποτυπώματα', είναι τα αποτυπώματα του τελευταίου ανθρώπου στη Γη... Το ίδιο και το 'απόλυτο Εγώ', ακυρώνει κάθε ετερότητα και άρα κάθε σχέση με ετερότητα. Δεν σχετίζεται, επειδή είναι απόλυτο, περιέχει εντός του όλες τις δυνατές σχέσεις.



"Λυπάμαι, αλλά τίποτα δεν αναλύεται παραπάνω, τά μόνα που παρατίθενται από μέρους σου είναι αξιωματικές παραδοχές."

Όποιο αξίωμά μου νομίζεις πως είναι αστήρικτο, δεν έχεις παρά να το θίξεις.

Ανώνυμος είπε...

"Για τον Στίρνερ, που πέρα από την αξιωματική σου σύνδεση ουδέποτε θα μπορούσε να συσχετισθεί με τον...αναρχοχριστιανσμό(!)"

ο αναρχοχριστιανισμός δεν είναι δικός μου όρος, το blog "χριστιανοί αναρχικοί" δεν είναι δικό μου blog. Ο Στίρνερ ομολογεί τα ακριβή εφαλτήριά του:
"Ακόμα δεν καταλάβατε από όλα αυτά τα θαυμάσια παραδείγματα πως ο εγωιστής είναι ο καλύτερος απ'όλους; Τουλάχιστον εγώ παίρνω το μάθημά μου από αυτά, και προτείνω, αντί να υπηρετώ όλους αυτούς τους μεγάλους εγωιστές, να γίνω εγώ ο εγωιστής."
Και βεβαίως ούτε ο Στίρνερ ούτε οι αναρχικοί πραγματεύτηκαν πρώτοι την έννοια του εγωισμού, ή την γεφύρωση του χάσματος μεταξύ ατομικισμού και συλλογικότητας. Αυτό το έκανε ο Θωμάς ο Ακινάτης στη Summa Theologica (2.2.26.4) όπου υποστηρίζει πως πρέπει κάποιος να αγαπά τον εαυτό του περισσότερο από τον πλησίον του, καθώς μέσω του εαυτού του βρίσκεται εγγύτερα στο θείο απ'ότι μέσω του πλησίον του. Αυτό όμως παραμένει μια σοφιστεία, μια εγωιστική αίρεση: το 'αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν' θα έπρεπε να καλύπτει τον ακινάτη. Εκτός κι αν ο εγωισμός εδώ είναι κάτι παραπάνω από μέσον προς το θείο. Συσσώρευση ύλης από μια μαύρη τρύπα, συσσώρευση εγωισμού από τον χριστιανισμό...



"η κρίση του για τον Χριστό στον "Αντίχριστο" πρέπει να διαβαστεί, (και)από την πλευρά σου, πολύ προσεκτικά και νηφάλια."

Η κρίση του Νίτσε για τον Χριστό συνοψίζεται στο γνωστό 'απαλλάσσεται λόγω βλακείας'. Αυτό δεν είναι απροσεξία ή φόρτιση, στο 32 του 'Αντιχριστιανού' ο Χριστός χαρακτηρίζεται 'καθαρά μωρός', προηγουμένως στο 29 και στο 31 έχει χαρακτηριστεί 'ιδιώτης' και σε παρένθεση 'ηλίθιος'.



"θα ήταν αποδεκτή η κριτική σου σε κάποιο άλλο επίπεδο - είναι άστοχη γιατί δείχνει πως επέλεξες να σχολιάσεις (τιμή μου, παρόλα αυτά, ο οξύς και εύστροφος σχολιασμός σου)το άρθρο ενός blog που δεν έχεις αντιληφθεί τη θέση παίρνει απέναντι σε "κολάσεις", "παραδείσους", "πατριάρχες", "αυτοκράτορες" κ.λ.π."

Η κριτική είναι κριτική για όποιον λόγο κι αν γίνεται. Άλλωστε, και χριστιανοί κληρικοί υπήρξαν πραγματικά άξιοι, και αυτοκράτορες υπήρξαν πραγματικά φιλόσοφοι.



"για τον απλό λόγο πως καμιά κατηγορία δεν είναι ενιαία και ομοιόμορφη παρά εμπεριέχει αντιφάσεις και συνεχείς εσωτερικές συγκρούσεις."

Άρα και το κράτος δεν είναι εξολοκλήρου βλαβερό και απορριπτέο, κάποιο μέρος του είναι ωφέλιμο και πρέπει να υποστηριχτεί. Το ίδιο και με άλλες κατηγορίες, π.χ τον εθνικοσοσιαλιστικό χώρο.



"έχεις δίκιο για την γενικότητα, αναφέρομαι σε γεγονότα αυθόρμητα, και όχι προπαγανδιστικά και προμελετημένα. υπό αυτή λοιπόν την έννοια καμία αυθεντικότητα δεν περιείχε το παραπάνω γεγονός."

17 εκατομμύρια 200 χιλιάδες λαού δεν γίνεται να μην έχουν καμμία αυθεντικότητα... Όποια κι αν ήταν η προπαγάνδα του κόμματος των ναζί, αν δεν υπήρχε συγκεκριμένη και εκπεφρασμένη εξωλαϊκή απειλή, δεν θα συγκέντρωναν τέτοια ποσοστά. Η απειλή αυτή είχε αρχικά την μορφή της οικονομικής υποδουλώσεως του γερμανικού λαού, μέσω της επιβεβλημένης καταβολής αποζημιώσεων του 1ου παγκοσμίου από το τελεσίγραφο του Λονδίνου, αποζημιώσεις που ισοδυναμούσαν με τρεις φορές την αξία ολόκληρης της ακινήτου περιουσίας που υπήρχε στην Γερμανία. Έτσι στα 1923, ένα κιλό κρέας κόστιζε 36 δισεκατομμύρια μάρκα... Εν μέσω λοιπόν εξαθλίωσης, εξευτελιστικών συμμαχικών πρακτικών και σπεκουλαρίσματος στο μάρκο από τους ιδίους πάνω-κάτω 'διεθνείς' τραπεζίτες που το πράττουν και σήμερα, ο γερμανικός λαός στράφηκε αυθεντικότατα προς όποιον υποσχόταν τα πιο ριζοσπαστικά μέτρα.

Ανώνυμος είπε...

"άλλο το εμπόριο, άλλο η εμπορευματοποίηση"

Ωραία λοιπόν, τι ακριβώς εμπορευματοποιήθηκε από τους εμπόρους στον ναό; Η παλαιοδιαθηκική θρησκεία, που πρώτη εισηγήθηκε τις έννοιες του ρατσισμού, του σωβινισμού, του θρησκευτικού πολέμου, της μισαλλοδοξίας, της τρομοκρατίας, του μεταφυσικού τρόμου, της άνευ όρων εκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και της απολύτου ιερατικής ποδηγέτησης στο ανθρώπινο φαντασιακό και την κοινωνική πραγματικότητα; Ε τότε, καλώς εμπορευματοποιήθηκε. Τα βόδια, τα πρόβατα και τα περιστέρια, η διακίνηση των οποίων προκάλεσε τους τραμπουκισμούς του επίδοξου υιού του γιαχβέ, είναι απείρως θεϊκότερα από δεισιδαιμονίες αυτού του είδους.



"οι αναρχοκαπιταλιστές δεν με αφορούν μιας και αποτελούν ακραίους φιλελεύθερους και μόνο κατ' όνομα αναρχικούς..."

Τα καλά και συμφέροντα. Φιλελεύθερος σημαίνει φίλος της ελευθερίας. Η ελευθερία είναι μια ιδέα κατ'εξοχήν 'απαλλοτριωμένη' από τους αναρχικούς... Το να ιδιοποιείσαι ιδέες είναι θανάσιμο αμάρτημα (αμαρτάνω=ξαστοχώ), θανάσιμο γιατί έχει προκαλέσει μυριάδες θανάτους. Το να ιδιοποιείσαι ιδέες σημαίνει επίσης πως νομιμοποιείς, ή τουλάχιστον περιμένεις, την ενδεχόμενη ιδιοποίηση των ιδίων ή άλλων ιδεών, από ανθρώπους που ενδέχεται να μην σου αρέσουν καθόλου...



"όσο για τις τελευταίες σου λέξεις, επαναλαμβάνομαι, μάλλον δεν έχεις αντιληφθεί σε τι blog συμμετέχεις, καλό θα ήταν να έκανες τον κόπο.."

Γνωρίζω που συμμετέχω, αν και οποιοδήποτε στοιχείο που θα με βοηθούσε να γνωρίσω καλύτερα, είναι ευπρόσδεκτο.

zarAthustra είπε...

Είναι αλήθεια πως ο συγκρουσιακός διάλογος είναι για μένα πολύ ενδιαφέρων και τις περισσότερες φορές ιδιαίτερα γόνιμος...

καταντά κουραστικός και εμμονικός, όμως, όταν ενώ έχουν αποκαλυφθεί οι διαφορετικές αξιωματικές αφετηρίες (π.χ. τι σημαίνει χριστιανός και τι αναρχικός) παρατηρείται μια προσπάθεια ετσιθελικής πειστικότητας (κανένα επιχειρήμα δεν μπορεί να αποσπάσει κάτι παραπάνω από τα εύσημα για την σκέψη αυτού που το χρησιμοποιεί όταν η αξιωματική του βάση δεν γίνεται αποδεκτή από όλα τα μέρη).

Ή όταν (τουλάχιστον ένας από τους δύο) εκτείθεται (για)μια αποσπασματική και βολική ανάγνωση των αντιπέρα λεγομένων χωρίς να απαντάται η ουσία του προλεχθέντος ισχυρισμού (π.χ. τι είναι συνάρτηση, νιρβάνα, πλατωνικές ιδέες, φιλελευθερισμός, αυθορμητισμός).

Ή, τέλος, όταν ενώ διαφαίνεται η διάθεση και η κουλτούρα ενός ερευνητικού διαβάσματος κάποιες στιγμές αυτό να φαντάζει ύποπτα επιλεκτικό (στον Αντίχριστο π.χ. υπάρχουν και άλλες παράγραφοι, όπως οι 39 και 45, που σε συνδυασμό με την πρώτη, κυρίως, πραγματεία της Γενεαλογίας της Ηθικής και την υπογραφή του Νίτσε ως "Εσταυρωμένος" σε κάποιες από τις τελευταίες επιστολές του - π.χ. αυτή στον Γκέοργκ Μπράντες - αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του Χριστού έναν αυθεντικό δημιουργό αξιών, εκ των οποίων πολλές συνάδουν με αυτές του νιτσεϊκού υπερανθρώπου, ενώ, θεμιτά, άλλες όχι).

Κλείνω λοιπόν αυτόν τον κύκλο με περισσή ικανοποίηση για την ποιότητα της "συνομιλίας" μας και διαβλέποντας πως, έτσι κι αλλιώς, (θεωρώντας πως όσα διατυπώνεις τα πιστέυεις και πως έχουν και κάποιο πρακτικό αντίκρισμα στη ζωή σου) αργά ή γρήγορα, κάπου θα (ξανα)βρεθούμε αντιμέτωποι...

και φυσικά, σαν "καλός" οικοδεσπότης, θα σε αφήσω να έχεις τον τελευταίο λόγο, κοίτα να αξίζει τον κόπο...

κλείνω όπως άρχισα, "καλή συνέχεια".