9 Μαΐ 2009

Αναρχοχριστιανική Ομάδα Ακελδάμα


Ακελδάμα - Ομάδα Χριστιανών Αναρχικών

6 σχόλια:

Andreas είπε...

Ο ένας μηδενισμός χέρι-χέρι με τον άλλον. Και οι δυο έχουν κοινή την άρνησή του κόσμου. Και οι δυο, έχουν κοινή την ιστορική αποτυχία να πραγματοποιήσουν αυτά που επαγγέλλονται. Και οι δυο έχουν κοινό το προβάδισμα στο συναίσθημα απέναντι στη λογική...

zarAthustra είπε...

Η λογική που (πιθανώς)ευαγγελίζεσαι είναι αυτή που ιστορικά οδήγησε την ανθρωπότητα στις παγκόσμιες σφαγές και στο Άουσβιτς...η διαλεκτική του Διαφωτισμού, που ενώ ήρθε για να καταρρίψει τους μύθους, ύψωσε τον δικό του μύθο, καταδυναστευτικό και με ένα καθολικό - ολοκληρωτικό αίτημα..
Η λογική, η προσωπική ή ομαδική λογική, φτιάχνει τις δομές που είναι απαραίτητες για τη διεξαγωγή ενός δημιοργικού βίου, χωρίς την ανάγκη επιβολής της στους άλλους... το συναίσθημα έρχεται κάθε λίγο για να αποδομεί αυτές τις δομές, για να προφυλάσσει από τον κίνδυνο του βαλτώματος και της τυραννικής "αλήθειας".
Μηδενισμός και κοινή άρνηση του κόσμου...αναφέρεσαι σε ρεύματα του χριστιανισμού και του αναρχισμού που αποτελούν την ελάχιστη συνιστώσα τους...αν επιθυμείς να είσαι τίμιος ως προς τις θέσεις σου καλό θα ήταν να κοιτάξεις με ανοιχτά μάτια και να ακούσεις με ανοιχτά αυτιά γύρω σου...
Η ιστορική αποτυχία συνίσταται στην αποτυχία εφαρμογής ενός καθολικού μοντέλου...υπό αυτήν την έννοια το κάθε τι έχει αποτύχει, τίποτα δεν εφαρμόζεται σε παγκόσμια κλίμακα και ποτέ πλήρως. Όμως, έτσι κι αλλιώς, τόσο οι χριστιανοί, όσο και οι αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται για μια ανάπτυξη μοντέλων ζωής από πάνω προς τα κάτω αλλά το αντίθετο...μικρές κοινότητες, βολονταριστικού χαρακτήρα, που θα βιώνουν και θα μοιράζονται τις κοινές τους αξίες...και ο μόνος "μηχανισμός" προσέλκυσης της υπόλοιπης ανθρωπότητας σε αυτές τις κοινότητες είναι το βίωμα και το παράδειγμά τους, κανένας βιασμός, κανένας εξαναγκασμός...

Andreas είπε...

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Καταρχάς δε ζήτησα να πάρει η λογική διαζύγιο από το συναίσθημα και να εγκαταλείψουμε το συναίσθημα ακολουθώντας τη λογική.

Στην Ελλάδα το πρόβλημα που έχουμε είναι πως το συναίσθημα, που είναι άλογο από τη φύση του, κυριαρχεί στη ζωή μας χωρίς να παίρνει μορφή από τη λογική.

Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα.

Κόβει η κυβέρνηση τα επιδόματα, και ο πολίτης στενοχωριέται και οργίζεται. "Δε θα σε ψηφίσω ξανά", λέει, "είσαι κακός."

Και αντίστροφα. Δε λέει, "με βλάπτεις", όταν μοιράζει το κράτος τριχίλιαρα ή όταν γίνεται το πάρτι με δανεικά.

Και όμως, η λογική λέει πως αυτός που κόβει τα επιδόματα για να διασφαλίσει το μισθό σου σε ωφελεί και αυτός που μοιράζει αβέρτα δανεικά σε βλάπτει.

Χωρίς τη λογική έχουμε αντιδράσεις τυφλές. Έχουμε δηλαδή το θέλω χωρίς το πρέπει. Αντίθετα, η διαλεκτική, που στη Δύση τη βλέπουμε σαν το δώρο των αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα, ενώ στον Χριστιανισμό θεωρείται "καταραμένη", μας βοηθάει να βελτιώσουμε τη ζωή μας γιατί διοχετεύει τα θέλω μας σε πρακτικούς και αποτελεσματικούς δρόμους.

Κάτι που δεν κάνουν οι μορφές ουτοπίας, που μπορεί να είναι συναισθηματικές και να ακούγονται φιλάνθρωπες, αλλά στην ουσία δε λύνουν κανένα πρόβλημα.

Και δεν είναι ο Διαφωτισμός που οδήγησε στο Άουσβιτς. Ο Διαφωτισμός αποδεδειγμένα οδήγησε στα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τα οποία είναι κατάκτηση της Δύσης. Αν θέλουμε να βρούμε πολιτισμικά ερείσματα για το Άουσβιτς, μάλλον στον Ρομαντισμό πρέπει να κοιτάμε και στο τυφλό συναίσθημα που διακήρυξε. Το ίδιο ισχύει και για τον κόκκινο ολοκληρωτισμό του εικοστού αιώνα.

Για να μην πω, πως η Δύση, με τις πολλές αλήθειες της, με την κριτική σκέψη και τις συνεχείς ερωτήσεις, αποφεύγει την τυραννία της μιας αλήθειας, την οποία όμως ευαγγελίζεται ο Χριστιανισμός και κάποιες συγκεκριμένες πολιτικές θεωρίες.

Τέλος, ως προς το αν κάτι εφαρμόζεται σε παγκόσμια κλίμακα σήμερα, θα έλεγα πως αυτό είναι ο καπιταλισμός. Όλα τα στεγανά στις κλειστές οικονομίες σιγά - σιγά πέφτουν, με τις ιδεολογίες να περιορίζονται σε χώρες - τραγωδίες, όπως η Βόρεια Κορέα και η Κούβα, όπου ο πληθυσμός ζει στην εξαθλίωση.

Άσε που η παγκοσμιοποίηση δεν αναγκάζει κανέναν να αφήσει τις προσωπικές του αξίες. Τι πιο ελεύθερο από μια ανοικτή κοινωνία, από μια δημοκρατία όπου καθένας μπορεί να εκφραστεί πολιτικά και να ενεργήσει ελεύθερα στην οικονομική ζωή;

Η παγκοσμιοποίηση μπορεί να μην αναγκάζει κανέναν να αφήσει τις αξίες του, αλλά υπάρχουν πολλοί που έχουν αξίες αντίθετες στην παγκοσμιοποίηση, αξίες που αντιστρατεύονται την ελευθερία. Έτσι, για το φονταμενταλιστικό Ισλάμ, η Δύση είναι ο Σατανάς, γιατί δεν υποτάσσεται στο Κοράνι και την Σαρία, για τον Ανατολικό Χριστιανισμό η ελευθερία των ανθρώπων που απολαμβάνουν στον καπιταλισμό είναι είναι αντίθετη στο Ευαγγέλιο και το θέλημα του Θεού, για τον Κομμουνισμό η αφθονία των αγαθών και η ελευθερία της επιλογής είναι αλλοτρίωση, για τον Αναρχισμό η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι επιβολή και πάει λέγοντας.

zarAthustra είπε...

Αν δεν είναι αυτό που ζητάς τότε δεν διαφωνώ καθόλου, το θέμα είναι πως τα παραδείγματα λογικής που αναφέρεις δεν είναι "λογικά" για όλους...και αυτή η καθολικότητα της λογικής είναι που έφερε στο προσκήνιο ο Διαφωτισμός..ο οποίος προφανώς και ωφέλησε την ανθρωπότητα σε πολλά σημεία αλλά της κληροδότησε και δύο γάγγραινες: την έννοια της καθολικότητας του "ορθού" και την έννοια της "προόδου"... η πρόοδος αυτή της ανθρωπότητας είχε για σταθμό στην εξελικτική της πορεία και το Άουσβιτς, ο Διαφωτισμός δεν είναι άμοιρος ευθυνών...

Η διαλεκτική ήταν ένας από τους τρόπους φιλοσοφικής δράσης των αρχαίων ελλήνων, απλά απογειώθηκε με τον Σωκράτη (Πλάτωνα)... Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα πως είναι ο καλλίτερος τρόπος δράσης...και σε έναν βαθμό δεν θεωρείται καθόλου καταραμένη από το χριστιανισμό, την χρησιμοποιεί συχνά ο ίδιος ο Χριστός (στους τρεις πειρασμούς, μπροστά στο δικαστήριο κ.α.).

Η ουτοπία αρχίζει να λειτουργεί σαν ευτοπία από τη στιγμή που τίθεται σε ισχύ, έστω και σε πολύ μικρή κλίμακα. Ο χριστιανισμός και ο αναρχισμός απορρίπττουν τόσο τα ενδιάμεσα στάδια (κάτι που δεν κάνει για παράδειγμα ο κομμουνισμός) όσο και το ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Επομένως, στο βαθμό που πραγματώνονται, φυσικά και διοχετεύουν το θέλω σε πρακτικούς και αποτελεσματικούς δρόμους. Αυτό συνέβη στην Ισπανία το '36, στις πρωτοχριστιανικές κοινότητες (βλ. Πράξεις των Αποστόλων), ακόμα και στην εξέγερση του Δεκέμβρη '08 στην Αθήνα και σε ό,τι την επακολούθησε.

Η πραγματικότητα του πλήθους αληθειών δεν είναι κατάκτηση του Διαφωτισμού αλλά του ξεπεράσματός του. Η κριτική των στοχαστών της μετανεοτερικότητας έβαλε τα θεμέλια για τον κλονισμό της αυθεντίας του Διαφωτισμού, που ναι μεν προήγαγε την κριτική σκέψη αλλά μόνο μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.

Την μια αλήθεια στο χριστιανισμό την διεκδικεί εκείνη η μορφή εκκλησίας που μετέτρεψε τη ζωή και το λόγο του Χριστού σε δόγμα, σε σύστημα. Εμείς ευαγγελιζόμαστε μια προσωπική αλήθεια που έτσι την βιώνουμε αλλά δεν μπορούμε και δεν μας ενδιαφέρει να την αποδείξουμε, εξ ου και δεν μπορεί να είναι τυραννική. Για τον αναρχισμό, από τον κλασσικό (λιγότερο, αλλά με εμφανή τα σημάδια) μέχρι τον μετανεοτερικό (περισσότερο και πιο ξεκάθαρα) η μία αλήθεια, η καθολική και τυραννική, απορρίπτεται ευθύς εξαρχής.

(Ούτε)Ο καπιταλισμός δεν εφαρμόζεται σε πλήρη βαθμό, με τον τρόπο που το ανέφερα στο πρώτο σχόλιό μου: μπορεί να επιβάλλεται από πάνω αλλά από τα κάτω κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο, σε μικρό ή μεγάλο βαθμό, με μικρή ή μεγάλη διάρκεια η συνοχή του διαρρηγνύεται, η ρήξη επέρχεται...

Το αν σε εκφράζει η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι δικαίωμά σου, η αλήθεια σου. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν πιο ελεύθερες μορφές διαβίωσης. Και μπορεί να μιλάς για την ύπαρξη πολλών αληθειών αλλά, όπως και οι περισσότεροι δυτικοί, έχεις πέσει για τα καλά στην παγίδα του Διαφωτισμού αφού μιλάς για την (μια) ελευθερία (στην έκδοση του δυτικού κόσμου φυσικά)και τις δυνάμεις, τις "φονταμελιστικές" κ.λ.π. που την αντιστρατεύονται. Ό,τι δηλαδή έκανε, λίγο πολύ, και ο george bush junior για να δικαιολογήσει τον ιερό του πόλεμο ενάντια στους μουσουλμάνους...

mallon είπε...

τόσο οι χριστιανοί, όσο και οι αναρχικοί δεν ενδιαφέρονται για μια ανάπτυξη μοντέλων ζωής από πάνω προς τα κάτω αλλά το αντίθετο...μικρές κοινότητες, βολονταριστικού χαρακτήρα, που θα βιώνουν και θα μοιράζονται τις κοινές τους αξίες...και ο μόνος "μηχανισμός" προσέλκυσης της υπόλοιπης ανθρωπότητας σε αυτές τις κοινότητες είναι το βίωμα και το παράδειγμά τους, κανένας βιασμός, κανένας εξαναγκασμός

Αυτό όμως που λέτε δεν είναι μια παράφραση του προτάγματος του Τσε που μίλαγε για πολλές μικρές επαναστατικές εστίες ανά τον κόσμο που θα ανέτρεπαν δυνιτικά τον καπιταλισμό;

Επίσης η γνωριμία του κόσμου με τέτοιες μορφές οργάνωσης ως πρόταση δεν εμπεριέχει εξ ορισμού την υποψία για μια σταδιακή αντικαπιταλιστική στάση ζωής;

Και αυτό ουσιαστικά δεν είναι μια μορφή επιβεβαιώσης της θεωρίας των σταδίων; Με παρθενογεννέσεις τίποτα δεν επιτυγχάνεται. Μόνο με κόπο προσπάθεια, δυνιτικά και με επιμονή.

ανένταχτος αριστερός

zarAthustra είπε...

Ο Γκεβάρα είναι για εμάς μια πολύ σεβαστή μορφή του επαναστατικού κινήματος, κυρίως επειδή σιχαινόταν τη στασιμότητα της οποιαδήποτε επανάστασης...

Η διαφορά μας με τον Τσε, και γενικά με τον μαρξιστικό κομμουνισμό, είναι χονδρικά πως πρώτον, δεν πιστεύουμε σε ένα καθολικό μοντέλο επανάστασης - αυτό κάθε κοινότητα θα το ορίσει για τον εαυτό της τόσο μέσα από εσωτερικές ζυμώσεις όσο και από εξωτερικές, σε σχέση με άλλες εξεγερμένες κοινότητες, δεύτερον, τα οποιαδήποτε ενδιάμεσα στάδια δεν έχουν χαρακτήρα αναγκαιότητας, όπως στον μαρξισμό, αλλά ποικίλουν πάλι ανάλογα με την περίπτωση, τρίτον, οι σχέσεις μεταξύ των μελών της κοινότητας επιθυμούμε να είναι οργανωμένες οριζόντια, ποτέ ιεραρχικά και κάθετα, κάτι που το μόνο κομμάτι του μαρξισμού που το δέχεται είναι το αυτόνομο, το οποίο θεωρούμε και δικό μας κομμάτι...

Μια παρατήρηση για τα ενδιάμεσα στάδια, ώστε να γίνει κατανοητό το τι εννοούμε. Όταν λέμε πως η μαρξική αναγκαιότητα των σταδίων και δεν μας αφορά αλλά και αποδείχθηκε λανθασμένη (ο Μπακούνιν είχε δίκιο σε αυτή τη διένεξή του με το Μαρξ) εννοούμε πως οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις δεν έγιναν στα αναπτυγμένα καπιταλιστικά κράτη της δυτικής Ευρώπης, όπως πίστευαν και ανέμεναν οι Μαρξ και Ένγκελς βάσει του επιστημονικού τους σχεδίου, αλλά στα "καυθστερημένα" εδάφη της τσαρικής Ρωσίας, της Ισπανίας, της Κούβας και της Κίνας. Άσχετα με το πώς κατέληξαν οι επαναστάσεις αυτές.

Αν έχεις λίγο χρόνο θα σου πρότεινα να διαβάσεις το βιβλίο του Richard Day, "Gramsci is Dead" - κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδ. της Ελευθεριακής Κουλτούρας με τον τίτλο "Το Τέλος της Ηγεμονίας", και αναλύει τις διαφορές κλασσικού αναρχισμού και μεταναρχισμού από τον μαρξισμό και τον φιλελευθερισμό σε σχέση με αυτές τις, υπονομευτικές για τον καπιταλισμό, μικρές κοινότητες που τόσο εμείς όσο και εσύ αναφέρουμε...

Ευχαριστούμε για το σχόλιο, καλή συνέχεια.