15 Απρ 2008

Για τους συντρόφους...αιχμαλώτους της "δημοκρατίας"...


Αυτός που χάθηκε ανεξήγητα
ένα απόγευμα
(ίσως και να τον πήραν)
είχε αφήσει στο τραπέζι της κουζίνας
τα μάλλινα γάντια του

σα δυό κομμένα χέρια

αναίμακτα
αδιαμαρτύρητα
γαλήνια
ή μάλλον σαν τα ίδια του τα χέρια,
λίγο πρησμένα,
γεμισμένα με το χλιαρόν αέρα
μιας πανάρχαιας υπομονής

Εκεί, ανάμεσα στα χαλαρά,
μάλλινα δάχτυλα,
βάζουμε πότε πότε μια φέτα ψωμί
ένα λουλούδι ή το ποτήρι
του κρασιού μας,
ξέροντας καθησυχαστικά

ότι στα γάντια τουλάχιστον
δεν μπαίνουν χειροπέδες

Γιάννης Ρίτσος, Γραφή Τυφλού

11 Απρ 2008

Ο Παράξενος Ξένος...




Καλώς ήρθες, ξένε στο τόπο μου,
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις,
συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες, στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες,
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ’ τις σκιές,
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις.

Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια ήμουνα κάπου μακριά,
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις που μου είπαν πως εδώ κοντά,
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές.

Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα,
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς,
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα,
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς.

Κάποτε κάποιοι μου τα φόρεσαν για στέμμα,
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα,
σ’ αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι’ αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ’ ένα περβόλι με ελιές,
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω.

Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής

Είναι που μ’ έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα,
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά
πες ο "παράξενος" πως χάθηκε,
κι έφυγε οριστικά.

Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες τη τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού.

Γι’ αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις,
κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες,
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ.

Που με βρήκες εδώ κάτω, τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια,
σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες,
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια.

Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου,
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό,
αυτοί πουλάνε ακριβά τη γέννησή μου,
κι αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν
όταν με σκότωναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν από εκεί συγχωρεθήκαν.

Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό,
πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ’ όνομα σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά,
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά...

Active Member, Καλώς ήρθες Παράξενε
http://www.youtube.com/watch?v=s1tcgGayu0g

4 Απρ 2008

Για το Πάσχα που Έρχεται...Για το Πέρασμα από την Αστοχία στη Ζωή...


"And Jesus was a sailor, when he walked upon the water,
and he spent a lot time watching from his lonely wooden tower
and when he knew for certain only drowning men could see him
he said: 'All men will be sailors then, until the sea shall free them",
but he, himself, was broken, long before the sky would open,
forsaken, almost human..."

Leonard Cohen, Suzanne
http://www.youtube.com/watch?v=30egIKHT-pM

"Σ' Ελλάδα, Τουρκία, Μακεδονία ο εχθρός είναι στις Τράπεζες και στα Υπουργεία..."


Το σύνθημα αυτό, που συχνά - πυκνά ακούγεται στις συγκεντρώσεις αναρχικών συντρόφων, φαντάζει, τις ημέρες που διανύουμε, πιό επίκαιρο από ποτέ.
Η εκφώνησή του δεν στοχεύει (μόνο) στο να δοκιμάσει τις εθνικιστικές (συνειδητές ή ασυνείδητες) αντοχές των "ελλήνων" αυτού του τόπου αλλά κυρίως στο να καταδείξει τον ρόλο των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών αφεντικών στο κουκλοθέατρο που λέγεται "κρίση και αποσταθεροποίηση στα βαλκάνια".
Ο ρόλος αυτός είναι χοντρικά διττός. Από τη μία δημιουργεί τις κρίσεις στην περιοχή ώστε να εκμεταλλευτούν, οι ταγοί της δημοκρατίας και της οικονομικής (τους) ευημερίας, κάθε αποσταθεροποίηση που θα τους επιτρέψει να αναπροσαρμόσουν τους όρους εκμετάλλευσης που πάντα επιβάλλει ο ισχυρότερος στον αδύναμο. Στην περίπτωσή μας η Δημοκρατία της Μακεδονίας, "μια χεσιά τόπος" όπως λέει και ο "θυμόσοφος λαός", παρουσιάζεται ωσάν το τέρας της Αποκαλύψεως που επιβουλεύεται τα πάτρια εδάφη και παρασκευάζει πόλεμο. Έτσι, να σου τα βέτο, να και το εμπάργκο με την επίσης προσχηματική αναφορά στο όνομα. [Προσχηματική για πολλούς λόγους. Από το ότι τον γεωγραφικό χώρο που ονομαζόταν Αρχαία Μακεδονία σήμερα τον μοιράζονται τα κράτη της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και της Δημ. της Μακεδονίας μέχρι το γεγονός πως οι αρχαίοι Μακεδόνες δεν μπορούν να χαρακτηρισθούν Έλληνες -τόσο γιατί η πλειοψηφία των υπολοίπων πόλεων απαξιούσε γι' αυτούς όσο και γιατί ο όρος "Έλληνας " με τη σημερινή του σημασία είναι παντελώς αυθαίρετος για να περιγράψει τα δρώμενα εκείνης της εποχής. Άρα κανένα από τα παραπάνω κράτη δεν δικαιούται μια μονοπωλιακή χρήση του ονόματος και της πολιτιστικής κληρονομιάς των αρχαίων Μακεδόνων.] Η κρίση επέρχεται, η οικονομία κλυδωνίζεται και έτσι νέες παρθένες και αδύναμες αγορές ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια των αδηφάγων ελληνικών αφεντικών.
Από την άλλη, υποδαυλίζει και συντηρεί τα εθνικιστικά μίση που δεν θα επιτρέψουν στους λαούς να δουν πως ο πραγματικός τους εχθρός δεν είναι "φυλετικός" ή "εθνικός" αλλά ταξικός! Ο εθνικιστικός συναγερμός, η κινδυνολογία και η διαστρέβλωση είναι οι καλλίτεροι σπόροι για να φυτρώσει αυτή η τόσο πολυπόθητη εθνική ενότητα που θα εμπεριέχει συμβιβασμούς από την πλευρά των εκμεταλλευόμενων ώστε να μην χαλάσει η σούπα της κρισιμότητας των "εθνικών ζητημάτων".
Στις Τράπεζες και στα Υπουργεία, σε Έλλάδα, Τουρκία, Μακεδονία (και όχι μόνο) οι καπηλευτές της ανθρωπότητας χρησιμοποιούν τους λαούς ως πιόνια σε μια σκακιέρα όπου ο νικητής και ο χαμένος δεν έχει να κάνει με το χρώμα (λευκό ή μαύρο) του "στρατού" αλλά με τη θέση στη σκακιέρα αυτή. Λευκοί και Μαύροι "Βασιλιάδες" και παρατρεχάμενοι "Αξιωματικοί" και "Πύργοι" νικητές και χορτασμένοι. Λευκοι και Μαύροι προλετάριοι "Στρατιώτες" ηττημένοι... Για πόσο ακόμα;....