Αναρχοχριστιανική Ομάδα Ακελδάμα

Ακελδάμα - Ομάδα Χριστιανών Αναρχικών

akeldama09@gmail.com

www.akeldama09.blogspot.com

Η Τελευταία Παράσταση του Σχοινοβάτη...

Η εξέγερση του Δεκέμβρη. Ένα τεντωμένο σχοινί ανάμεσα στην κανονικότητα και την εντροπία. Από τη μια πλευρά τα καταναλωτικά πρότυπα της καθημερινότητας, οι υπολογιστικές διαπροσωπικές σχέσεις, ο εκβιασμός και η αλλοτρίωση της δουλειάς, ο ρατσισμός, η κρατική καταστολή και οι δολοφονίες, οι νενέκοι, το άτυπο ιδιώνυμο, η πατρίδα, η θρησκεία και η οικογένεια, τα σχολεία - φυλακές, οι φυλακές - κολαστήρια. Από την άλλη, η διατάραξη της κοινωνικής ειρήνης, ο αγώνας για ανοιχτούς και ελεύθερους χώρους, η συντροφικότητα, το παιχνίδι, η ανακατάληψη των δρόμων, η απείθεια, ο έρωτας, το γέλιο, η θέληση για ζωή...
Πάνω στην κοινωνική έκρηξη του Δεκέμβρη ακροβατεί το έσχατο όπλο των εξουσιαστών - εκμεταλλευτών, το τελευταίο και ισχυρότερό τους επιχείρημα για την κονσερβοποίηση του μητροπολιτικού χωροχρόνου, ο Σχοινοβάτης που ονομάζεται Ολισμός. Κήρυκας της Συναίνεσης, της Ενσωμάτωσης, της Ησυχίας, της Τάξης και της Ασφάλειας, της οργουελικής κατάδειξης εχθρών του Πολιτεύματος και της Πατρίδας, αγγελιαφόρος της μιας (κυρίαρχης) Αλήθειας. Όλα αποτελέσματα της παραδοχής αξιωμάτων ολιστικής εμπνεύσεως: «υπάρχουν διεφθαρμένοι αστυνομικοί αλλά αδιάφθορη Αστυνομία», «κάποιοι πολιτικοί κλέβουν αλλά η Δημοκρατία θριαμβεύει», «η συνολική οικονομική Πρόοδος απαιτεί ατομικές θυσίες» και, φυσικά, «η Εθνική Ενότητα υπεράνω όλων»...
Τα γεγονότα του Δεκέμβρη και οι αιτίες τους - ή πιο σωστά, οι αφορμές τους - διέρρηξαν τους δεσμούς αυτών των ιδεολογημάτων με το ευρύ κοινωνικό σύνολο προσεγγίζοντας ρεαλιστικά την αντιφατικότητά τους δια μέσου της πρωτοφανούς μαζικότητας, της πολιτικής αυτονομίας, της αυτοοργάνωσης, της έλλογης χρήσης αντιβίας και του σαμποτάζ στην εύρυθμη καταναλωτική αλυσίδα: οι μπάτσοι έχουν ένα συγκεκριμένο κοινωνικό ρόλο, είναι οι πλατωνικοί φύλακες του status quo και αυτό ενίοτε οπλίζει τα δολοφονικά τους χέρια - αστυνομία με «Α» κεφαλαίο δεν υπάρχει ως κάτι ξεχωριστό παρά μόνο στο φαντασιακό ορισμένων. Η «Α»στυνομία είναι οι αστυνομικοί της.
Αν από την κοινοβουλευτική «Δ»ημοκρατία «αφαιρέσουμε» τα φυσικά υποκείμενα των τριών εξουσιών της, δεν παρατηρούμε κανένα πλεόνασμα. Η διαφθορά πολιτικών και δικαστών είναι η ίδια η χρεωκοπία της «Δ»ημοκρατίας.
Η «Ε»θνική «Σ»υνείδηση είναι μια έξη, μια δεύτερη φύση για τις δυτικές κοινωνίες. Αλλά δεν παύει να αποτελεί μια περίτεχνη ιστορική κατασκευή. Στην (αφηρημένη και πλατωνικά ιδεαλιστική) «Ε»θνική «Ε»νότητα της καταπίεσης, του ραγιαδισμού, της «ταπεινοφροσύνης», της ένοχης σιωπής και της εκμετάλλευσης αντιτάσσεται η (απτή) κοινωνική σύγκρουση που επιδιώκει να μεταστοιχειώσει την καθημερινότητα με όρους αξιοπρέπειας, ισότητας και αλληλεγγύης.
Καθήκον του ανταγωνιστικού κινήματος είναι να καταστήσει την ανωτέρω διάρρηξη και απομυθοποίηση ανεπανόρθωτες. Να συνεισφέρει δυναμικά στην απάλειψη των εξουσιαστικών προ(κατα)λήψεων που κατατρέχουν την κοινωνία με τρόπο τέτοιο που το ωστικό του κύμα θα αποβεί μοιραίο για τον Σχοινοβάτη. Είναι καιρός αυτή του η παράσταση να είναι και η τελευταία....

Ονειροπολήσεις ενός «Βλάσφημου» Περιπατητή...

Δύο μικρές αφηγήσεις, δύο φαινομενικότητες για το «ιερό» και το «βλάσφημο».
«Υπέρ του φιλοχρίστου ημών στρατού»... Λόγια που ακούγονται κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας, λόγια που προσπαθούν να εξωραΐσουν, να εξαγιάσουν την πιο φρικτή αντικειμενοποίηση του ανθρώπινου εκφυλισμού. Στρατός, ο μηχανισμός που σκορπά το θάνατο, που αγνοεί κάθε έννοια οικουμενικότητας, που προτάσσει τα ιδανικά του ανταγωνισμού, του μίσους, του εθνικισμού, του ιστορικού ρεβανσισμού, μηχανισμός που τρέφεται παρασιτικά από το τσαλαπάτημα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, από την εκμηδένιση του ορθολογισμού. Μηχανισμός που, εν τέλει, προβαίνει στην ακύρωση της ανθρώπινης φύσης, που ευαγγελίζεται το παρά φύσιν...
Για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν θέλουν να το θυμούνται ή προτιμούν να το προσπερνούν, πάνω σε κάθε δολοφονικό πυροβόλο άρμα του ελληνικού στρατού δεσπόζει η εικόνα της Αγίας Βαρβάρας (όπως στα πολεμικά πλοία η εικόνα του Αγ. Νικολάου και στα αντίστοιχα αεροσκάφη αυτή των Αγίων Ταξιαρχών). Η εικόνα μιας γυναίκας που αγωνιζόμενη για την αγάπη, την πίστη, την αλληλεγγύη, τη θυσία έφτασε στη θέωση. Η ελληνοχριστιανική κοινωνία, για να την «τιμήσει», την έθεσε επικεφαλής εκείνων των εφευρέσεων που αντιστρατεύονται όλα όσα εκείνη τήρησε με τη ζωή της και σφράγισε με το μαρτυρικό της θάνατο.
Πού καταλήγει μια φαινομενικά ευλαβική απόδοση τιμών όταν φωτίζεται από την ιστορική αλήθεια της συμπόρευσης εκκλησίας - κράτους; Όταν απεκδύεται των εξωραϊσμών και των φτηνών δικαιολογιών περί ιστορικής αναγκαιότητας και χρησιμότητας του στρατού; Όταν υπό το πρίσμα της νηφαλιότητας, της καθαρότητας, κάθε τί «φιλόχριστο» σε αυτόν τον μηχανισμό μετατρέπεται ευθύς σε «αντίχριστο»; Στη διαστρέβλωση, στη βλασφημία...
«Ούτε Θεός ούτε Αφέντης»... Σύνθημα που βγαίνει από τα χείλη εκείνων που μεγάλωσαν με την ιδέα ενός θεού τιμωρού, ενός θεού businessman, ενός θεού ρατσιστή, μικρόψυχου, εκδικητικού, ενός θεού που ευλογεί τα όπλα, τα σύνορα, την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τα αφεντικά. Εκείνων που γαλουχήθηκαν με την ιδέα ενός θεού - αφεντικού και τη μόνη παρηγοριά τη βρήκανε σε αφορισμούς νιτσεϊκής έμπνευσης: «Ο θεός πέθανε».
Για όσους δεν το γνωρίζουν, δεν θέλουν να το θυμούνται ή προτιμούν να το προσπερνούν, οι «βλάσφημοι» αυτοί είναι εκείνοι που αρνούμενοι το μονοπώλιο της κρατικής και εξουσιαστικής βίας καταφεύγουν στην ταξική αντί-βία για να εκδιώξουν από τον «οίκο των αδελφών τους» τους σύγχρονους εμπόρους - ψυχών, σωμάτων, συνειδήσεων - και τους φύλακες αυτών. Αντί για φράγκελο κρατούν ξύλινα κοντάρια και βόμβες μολότοφ. Αντί να αναποδογυρίζουν πάγκους με πουλερικά, υφάσματα και αρώματα, βανδαλίζουν, κουκουλωμένοι, τους ναούς του χρήματος, της εμπορευματοποίησης, του καπιταλισμού, της εξουσίας και της εκμετάλλευσης. Είναι εκείνοι που πριν από δύο περίπου χρόνια «εισέβαλλαν» στη θεολογική σχολή Θεσσαλονίκης και επιδόθηκαν σε «καταστροφή» των εκεί εικόνων. Λίγη σημασία έχει για την κοινή, ελληνοχριστιανική, γνώμη ότι τα συνθήματα που έγραψαν (Καλή επ-Ανάσταση, Ούτε θεός ούτε αφέντης, κ.ά.) αποτελούν θεολογία κατά πολύ βαθύτερη από εκείνη των πατριδόπληκτων και ηθικιστών χριστιανών. Λίγη σημασία έχει που οι παρεμβάσεις τους πάνω στις εικόνες Του Χριστού και της Θεοτόκου δεν αποτύπωσαν τελικά τίποτα περισσότερο από την προβολή των ίδιων τους των μορφών: ο Χριστός και η Μητέρα Του ως κουκουλοφόροι, ως δύο από αυτούς...
Πού καταλήγει μια φαινομενικά βλάσφημη πρακτική όταν απελευθερώνεται από τις μικροαστικές φοβίες, την κρατική συκοφαντία και την επιλεκτική σημειολογία; Όταν αποτινάσσει τα δεσμά της συμβατικότητας, του καθωσπρεπισμού και του «άγιου» φετιχισμού; Όταν τολμά να αμφισβητήσει τα πάντα προκειμένου να κερδίσει τα Πάντα;
Στην ιερότητα της παρησσίας, στην παρησσία της ιερότητας...
Δύο μικρές αφηγήσεις, δύο φαινομενικότητες για το «ιερό» και το «βλάσφημο»... Γι’ αυτούς που μαζί με τις άγιες εικόνες υψώνουν και την αλαζονεία τους. Και για εκείνους, που προτιμούν να κουκουλώσουν τα πρόσωπά τους αντί για τις καρδιές τους...

Εξεγερμένο το Νέο Έτος...